Псалм на покајанието...

 

Псалм на покајанието

Псалтирот е живо суштество, живо тело, забележа отец Спиридон. И педесеттиот псалм е срцето на ова тело, срцето на псалтирот. Како што покајанието е духовното срце на човекот. Без покајание душата на човекот не може да живее.

Давид во своето покајание, во своето смирение и во своето обожување се среќава со Бога, Бог го известува и преку оваа средба се раѓа псалтирот.

Псалтирот е моќно оружје, бидејќи во него човекот може да го види својот грев, своето отпадништво, неговата состојба на интелект и ум, неговото заминување од Бога, неговата доблест, но може да ја види и Божјата љубов и милост.

А кога човекот може да се види себеси и да го види својот Бог, тогаш тој видел сè.

Повеќето од нас го знаат педесетиот псалм напамет. Го слушаме во нашите Црковни служби. И кога нашиот јазик почнува да вели: Боже помилуј ме... тече и многу брзо стигнува до крајот на псалмот.

Но, не сфативме дека јазикот може да трча, но душата не се качува, не се крева. А само „помилуј ме“ е положба на душата, состојба на срцето.

Брзаме да го кажеме псалмот и бегаме, вели отец Спиридон. Но, колку и да е лесно да се научи и да се каже, толку е тешко да се живее, дури и првиот збор од тоа.

„Помилуј ме“ е височина на која душата се качува и има посебен поглед. Од висината на „помилуј ме“ Го гледам Бога.

Како се доаѓа до „помилувај ме“? Ако сакам да се искачам, морам да се спуштам, да се понизам. За да го видам овој Бог, морам да одам „помилуј ме“. А за да одам морам да се спуштам, односно да се понизам.

Да се ​​спуштам во сопствениот живот, да потонам во мојата душа. Затоа што таму е местото на средба со Бога. Смиреното, скрушеното, покајното срце е она што може да го види Бога.

Кога човекот ќе го почувствува својот пад, кога навистина ќе се понизи себеси и всушност ќе се покае, таму е Божјото „но“, како што му рекол на Апостол Павле, „но стани“.

Во псалмот ја гледаме не само положбата на покајанието, туку и целиот негов духовен механизам. Се познавам себеси, ја гледам наспроти љубовта Божја и разбирам кој е тој што може да ме очисти.

Кога човекот влегува во духовното патување на покајанието, тој гледа едно, само Бог. Присуството на Бог станува толку забележливо што тој го гледа само Него и сфаќа дека направил сè кон Него.

Човекот на покајанието не е човекот од површината, продолжи тој, туку тој што ќе потоне во длабочината на својот живот, постоење и душа.

И тој ќе оди толку далеку што ќе ги истражи дури и грешните активности од неговото детство. Затоа што покајанието е откровение Божјо и откривање на состојбата, животот, душата и текот на човекот.

Човекот на покајание е пророк. Од моментот кога ќе го види Бога преку покајание, тој може да го види минатото, сегашноста и иднината.

Може ли да има покајание без вистина? Вистината за нас е личност, тоа е Христос. За да ја видите Вистината која е Бог, прво мора да ја видите вистината на вашиот сопствен живот.

Преку оваа човекот може да најде мир и радост.

Со смирено држење за покајанието, вие цели кон Бога и само така можете да вкусите радост, мир и веселба.

Човекот кој се кае станува универзитет кој учи на побожност. Покајниот човек нема потреба да зборува, зборува неговиот став, неговиот поглед, неговата тишина. Покајниот живот е најголемата проповед.

И тој заврши:

Важно е човекот да стане олтар на кој ќе ја жртвува својата волја, својот грев. И преку оваа жртва ќе го земе самиот Бог. Бог ја бара оваа жртва.

Покајанието не е слабост, тоа е сила, еквивалентно на љубов и надеж. А тоа е враќање кон чистата природа, кон високата положба и статус на човекот како Божјо чедо.

 Протопрезвитер Спиридон Василакос