Доста е. Не дозволувај веќе никој да си игра со тебе, само еден може да ти суди и тоа ќе го направи со бескрајна љубов и разбирање... Боже!

 

Кога те осудуваат строго, а неволјата го опкружува твоето срце како гушење, запомни една работа, дека сите оние кои сега се собираат да ти судат беа отсутни во часовите на твојот најстрашен пекол и судење. Обично нашите критичари се оние кои ја одиграле најлошата улога во нашите животи. Тие што безмилосно ни судат беа оние кои ни го држеа ножот над раната и рамнодушно не бодеа насмевнувајќи се на нашата рана.

Каде беа сите кога умиравте? Отсутни и рамнодушени. Затворени во нивните работни места, нивните домови и нивните занимања. Кој погледна наназад за да види дали ти останал здив? Ако твоите гради сè уште чукаат во надеж? Ако можеш повеќе да се држиш за празнината? Некој? И сега што точно доаѓаат да прават? Да те судат за што точно? За твојата грешка? Кој беше вашиот единствен начин да се одржите?

Да, многу пати грешката е единствената вистинска работа што треба да ја направиме пред смртта.

Доста е. Не дозволувај веќе никој да си игра со тебе, само еден може да ти суди и тоа ќе го направи со бескрајна љубов и разбирање... Боже!.

Затоа што само Христос може целосно да не разбере.

Само во твоите очи, Христе, наоѓам одмор, зашто знам дека ме знаеш без јас да ти зборувам, дека ме сакаш без да ти дадам, не ме осудуваш и да ми е скршен животот, не очекуваш ништо од мене, туку само мене.

Ме спасуваш иако сум за пеколот. „Заспав во многу прегратки, Христе мој, но само твојата беше мошусна...“

о. Ливиос