Кога грешиш...

Кога грешиш...

 Старецот Емилијан Симонопетритски вели: „ Нашата молитва се нашите партали. Како што просјакот ги покажува своите партали на луѓето за да го сожалат и да го помилуваат, така и ние со нашата пракса (со постот, нашето бдение, нашето молчење, нашето страдање, нашето стоење на богослужбите, клекнувањето) покажуваме нашите партали на Бога за милост. Нашета молитва не ја покажува нашата вредност, туку нашата волја да се спасиме“.

Во нашиот напор, можеби ќе има моменти кога ќе се измориме, ќе изгубиме срце, ќе паднеме, ќе го предадеме словото Господово, но да не се задржуваме на тоа, да не го анализираме. Веднаш да се собереме, да го запреме нашиот пад, да го тргнеме умот од нашиот пад и да покажеме дека сè уште сакаме да бидеме со Господ. Можеби ќе изгубиме некои битки, но не и војна. Не очајувајте од која било причина, но со доверба во Бога, секој ден, секој момент да го направиме нов почеток на покајанието (без вината дека сме згрешиле и може повторно да паднеме во овој грев), да направиме нов почеток во нашиот духовен напор да се очистиме од страстите за повторно да поминеме со благодатта Божја во нашето просветлување.

„Кој ќе издржи до крај, ќе се спаси“, рекол Господ. Во моментите на искушенија, моментите на падови, моментите кога ве опкружува разочарувањето, свртете го погледот кон Господ. Покажи ги раните, покажи ги парталите, покажи ја својата волја и Господ ќе ти помогне повторно да станеш, да застанеш на нозе, повторно да ти затрепери срцето.

Ако си згрешил, плачи. Но, никогаш не очајувајте. Плачете за вашиот пад, но и плачете од радост затоа што Господ не се оддалечува од вас, тој го познава вашето срце, ги знае вашите духовни трудови, го знае вашиот избор и вашето покајание.

Архимандрит Павлос Пападопулос