Светителите не мора секогаш да носат расо, тие можат да се облечат во сини фармерки или плиширано здолниште...

 

Светителите не мора секогаш да носат расо, тие можат да се облечат во сини фармерки или плиширано здолниште.

Во ноќните светла на станбените згради, во болниците и затворите, по улиците и патеките на животот, во неподигнатите и маргините има Свети души, кои Го исповедаат Христа.

Никој никогаш нема да ги прогласи за Свети.

 Старите Отци велеа:

Еј... чедо мое, има многу невидливи Светители, кои никој не ги познава освен Бог и кои ќе се појават во тешки времиња и денови...

Никој од нас не може да му каже на Бога каде ќе почива човечкото срце.

Тоа е целосно негов избор.

Затоа во Неговото Царство ќе се најдеме пред изненадувања.

Ги познава своите деца, душите што светат само тој знае да ги разликува.

Како оној на младиот човек, од една парохија во Атина, кој штом заврши Божествената Литургија трчаше по аптеките понекогаш да му даде, а понекогаш да купи лекови со својата скудна плата, за да може да ги дели по домовите и болниците...

Во љубовта си ги стопи стапалата.

Освети му го срцето.!

Таа убава девојка во болница во Солун, која боледувала од рак, а сепак, во агонијата на хемотерапијата, не престанала да пее: Слава на Бога, слава на Бога...

Скромниот земјоделец од Крит, кој безгрижно ја чувал, капел, чувал и пеел на својата болна сопруга...

Разведената мајка сама одгледала четири деца.

Таа се молеше и рече: Христе мој, чувај ме, дозволи да ги подигнам, да успеам.

Отец, ми рече, немавме што да јадеме.

Во темнината живеевме немавме струја, а сепак телото и душата не му ги дадов на ѓаволот.

Господ ме просветли и научив да шијам.

Со иглата и чистењето на куќите ги пораснав и ги оженив сите мои деца.

Господ не ме остави.

Тој ми испрати благослов, а јас исто така давав и на други кои имаа потреба.

Затоа што почувствував што значи да се биде гладен“.

Старата машина за перење што го принуди Еврејскиот нобеловец Сингер да каже дека рајот нема да има значење без оваа машина.

И јасно е уште толку многу други, анонимни и невидливи Светители од секојдневието, кои го сакале и го манифестирале Христа во животот.

Затоа што Светите не мора секогаш да носат расо.

Тие можат да бидат облечени со сини фармерки или плиширано здолниште.

Само едно е сигурно, дека секој стоел гол од секаква власт пред Бога и луѓето и ги стопил своите животи во љубов.

На крајот на краиштата, што би бил рајот без сите нив?

СЛАВА ТИ ГОСПОДИ СЛАВА ТИ!