Зашто, кој сака да ја спаси својата душа, ќе ја загуби; а кој ја загуби душата своја заради Мене и Евангелието, тој ќе ја спаси (Мар.8:35).

 

Зашто, кој сака да ја спаси својата душа, ќе ја загуби; а кој ја загуби душата своја заради Мене и Евангелието, тој ќе ја спаси (Мар.8:35).

  Во неделата на Крстовден, нашата Црква го почитува Светиот Крст Господов, носејќи го на средината на црквите и барајќи од сите верници да му се поклонат, да добијат сила. 

 Веќе сме среде Светиот и Великиот пост. Ни треба поттик за да не се наведнуваме на маката на деновите. Потсетување дека духовниот подвиг нема врска со „тело и крв“, туку со распнувањето на старецот, со потребата преку љубовта кон Бога, Кој беше распнат и воскреснат за нас, да се најде патот на ближниот , патот на смислата на животот, патот на надежта дека смртта нема да не гази. И затоа Крстот Господов е оружјето против ѓаволот, очекувањето колку и да е тежок животот со неговите аспекти, ние нема да бидеме поразени.

 Во неделното евангелско читање, Христос нè потсетува дека кој сака да го следи, треба да се одрече од себе, да го земе својот крст и да го следи. Истовремено, тој не повикува да не заборавиме дека целиот пат по кој сме повикани да одиме има два елементи како патокази: Христос и Евангелието. Животот на верата е заедница со личноста Христова. За Него, ние одиме напред во овој свет. Како што човекот е заљубен и заради него тој што го сака чувствува радост и прави се за да покаже љубов, да ја одржи во живот, а другиот е неговото значење, така и за нас, лицето Христово, а не идеја или филозофска рефлексија или конфигурација на животот со цел на нашата сопствена благосостојба, е основата за одење напред. Животот без Христос нема смисла. А верата во Христа не е прифаќање на доктрините што се одвиваат во нашиот ум и мисла, туку инкарнација на Словото во нашето срце, како моментот кога се причестуваме, моментот кога простуваме, моментот кога сакаме и излегуваме од приоритетот. на нашето его.

 Но, постои и Евангелието. За доброто на Евангелието одиме напред во животот. А Евангелието повторно не е општо учење, филозофска или историска книга, туку е отелотворена во заповедите: љубовта кон Бога и кон ближните и сите оние знаци што сведочат за оваа љубов, без разлика дали се тоа доблести и морал или, пред сè , споделувањето љубезност, простување, понуда, трансценденција во односите со секој сосед. А Евангелието е отворен код, во кој секој од нас ја пишува својата приказна за верата. Можеби имаме примери, нашите Свети, но Христос сака да си го трасираме својот пат, не да правиме компромиси со нашите падови и нашата слабост, туку постојано да бараме Негова помош, верувајќи во Неговата волја и Неговиот збор.

Овој пат е секако Крст. Светскиот менталитет, ритмите на животот, „сите го прават тоа“, задоволството што го доживуваме во секуларизираната реалност од добрата и заповедите на овој свет, како и отфрлањето на Христос и Евангелието кое раѓа чувство на осаменост а залудноста, особено кога Бог молчи, понекогаш страдањето и болката, се знаци кои незамисливо го отежнуваат духовниот напор. Но, трудот на верникот е благословен. А Христос ниту бил отсутен, ниту ќе отсуствува. Затоа да земеме сила од Светиот Крст и радосно да тргнеме кон Христовото и нашето Воскресение во Црквата.

отец Темистокле Мурцанос