Не плашете се од исповед... туку од себе

 

При исповедувањето на гревовите користиме точки, а не запирки.

Изговорите се себичното уредување на душата. Псевдо-хауба. Оди признај како што направил и си згрешил во животот. Мораме конечно да ги сфатиме нашите животи сериозно во одреден момент. Дали го направивме тоа погрешно? Ја преземаме целосната одговорност за нашите постапки, ја менуваме нашата животна ориентација и правиме нов почеток од дното на нашата духовност. Духовна служба!! Ментална хирургија!! Слободно, со совест кои сме и што значи Тајната на Светата исповед. Не е само разговор брате мој. Целта на исповедта не е емоционално и психичко прилагодување. Се разбира, црквата е присутна во човечката болка и тешкотии.

Во Светата Тајна Исповед ги носиме нашите рани, нашите парчиња, за да можеме повторно да изградиме ново јас преку покајанието. Тоа сте вие ​​и Христос! Во тоа време клекнуваш пред нозете Господови . Замислете дека вашето спасение ќе зависи од тоа што ќе го кажете. Слободно извадете ги на површина грешките, страстите, гревовите, тешкотиите, болката, преземете ја одговорноста за она што се случило, а останатото препуштете му го на Христа. Само Телото и Крвта Христови можат да ги затворат раните без да остават лузни. Па да ги оставиме настрана изговорите, не знаев, не сакав, можеби, ако итн. Изговорите никаде не те носат, туку наместо тоа, одиш да го заштитиш демонот што те моли за заштита за да го одржиш во себе.

Друга замка е да зборуваш и да обвинуваш други, додека си пред Христа!! На овие работи им треба внимание, брате. Тоа сте вие ​​и Христос во исповед. ТОЧКА. Исповедникот не е твој судија, тој е твој пријател, брат, твој сопатник, твоја поддршка, прегратка Христова. Исповедникот треба да го гледаме додека одиме на лекар, а не додека одиме на суд да нè испрашуваат. Одиме слободно, одговорно, се празниме од гревовите и одиме напред со одговорност и одлучност. Како спортистот да оди кај тренерот  за да го освои златниот медал!

Со изговори и криенка и други чудни „финти“ ќе влезете во лажно, психичко покајание без лекување. Понесете го при Христа самото јас што го извршил гревот, а не лажно побожниот религиозен, да го прими благословот и на тој начин да се причести за добро. Со самобендисаност сигурно ќе одиме во бездната, а не во рајот.

Отците на Црквата велат да не си веруваме. Способни сме за се. Ќе паднеме, ќе правиме грешки, гревови. Како кога бевме деца. Но, знаевме дека Татковата прегратка постои за да избрише сè и да го изгради од почеток.

Духовникот нема да дојде пред вас. Пред вас е Христос, кој ви го отвора и осветлува патот на вашиот живот. Духовникот ќе биде покрај вас на ова патување. По патот ќе чекорите со сопствени сили и обврски. Одговорностите и одлуките не се пренесуваат, тие се преземаат како Крстот Христов. Во тоа лежи клучот за спасението.

Запомните... На крштевањето ви дадоа Крст. Не само за да го носите, туку и да се искачите!

Добра борба...

отец Спиридон Скутис