Крстот Господов е оружје

Ние се поклонуваме на Твојот крст, Господи.

Зошто го обожаваме Крстот Господов? Што е Крстот Господов?

Крстот Господов е оружје.

Крстот Господов не спаси од вечна смрт. Во рајот, еден човек сакал да стане еднаков на Бога и тој подлегнал на искушението на ѓаволот. Кога човек го дозволувал тоа во своето срце, тој ја изгубил почитта и љубовта и ја прекршил заповедта Господова. Тогаш рајот всушност се затвори за него. Човекот се гордееше и поверува на луцифер, кој сонуваше да биде еднаков на Божјиот Син. ѓаволот беше избркан од небото од Архангел Михаил. Човекот му верувал на ѓаволот искушувач и сакал да стане еднаков на Бога. Мислеше, т.е. не размислуваше, туку одеднаш му дојде една мисла: што вреди да се јаде од тоа дрво - тој ќе знае сè и ќе биде совршен како Бог, совршен не по Неговите својства, туку по сила и моќ. Но, штом човекот сонуваше за ова, штом се воздигна, веднаш падна во бездната. Отпадна од Бога и стана погубен. Сега вратата на небесната сладост и убавина во која се најде беше затворена, Царството Небесно му беше затворено.
Но Господ не сакаше уништување.
Ако луцифер нè уништи со гордост и завист во однос на Божјиот Син, во однос на Бог, кој беше помоќен од него, тогаш Господ нè спасува со смирение. И сега Синот Божји слегува од небото. Тој, Семоќниот, Господарот на созданијата, неговиот Создател, станува Негово создание, ни станува еднаков во сè освен во гревот. Згора на тоа, Тој трпи прекор како злосторник, споделувајќи ја казната без приговор. И, отфрлен од луѓето, Тој се спушта во пеколот за да ги ослободи душите на мртвите од расипаноста.
Тој, како човек, ја доби Божјата благодат, стана повисок од ангелите, стана повисок од сите суштества. Секој што Му приоѓа, кој има свои чувства кон Него, го носи во рајот со Него. И така Крстот е Негово орудие на трпението. Од орудието на кое Христос беше понижен, Крстот стана орудие на нашето спасение. Кога му се поклонуваме на Крстот Господов, со тоа му се поклонуваме на орудието на Неговото страдање, на орудието на срамот, и самите се поклонуваме на она со кое човекот е обесчестен од вечноста. Знак на срам и срам. Обожавајќи се на Крстот, ние се чини дека му ветуваме на Господа дека ќе се смириме на ист начин, да трпиме и срам и прекор за Него. Кога му се поклонуваме на Крстот Господов, ние му се поклонуваме и на Неговото страдање - ниту Неговата чест, ниту Неговата слава, туку Неговиот срам. Ова срам на Него како човек е слава во Божјите очи.
Она што на луѓето им изгледа срам е често слава во Господовите очи, а луѓето добиваат круна од Него. Мачениците беа обесчестени - им беа одземени наградите. На мачениците, чиј спомен утре се слави кај нас, им беше одземен војничкиот чин, им беа одземени обележјата, беа убиени како криминалци. Тие беа еднакви на ангелите при влегувањето во Царството Небесно. И кога безумните заради Христа беа луди, трпеа срам од луѓето, истото им стана слава, истото ги направи светци Божји и тие се водачи во Царството Небесно. Кога човек трпи лишување, трпи срам, се лишува од она што е земна благосостојба, ако само тоа се прави за слава на Бога, заради името Божјо, тогаш тој се сообразува со Него во чувството, расположението... Светиот Апостол Павле вели: Нека биде во вас овој ум што беше и во Христа Исуса ( Фил. 2:5 ). На што се стремеше Тој? Да се исполни словото Божјо. И за ова, Тој беше подготвен да издржи сè - Тој страдаше до смрт, смрт на Крстот. Кој се понижи Себеси? Кралот на универзумот. Кој беше распнат од човекот? Бог кој го создал човекот.
Повеќе од небото, повеќе од секое име, сите небесни сили Му се поклонуваат, лицата на небото Му се поклонуваат, му се поклонуваат на Неговото човечко битие, Го слават како Бог. Кога човекот беше со Бога и кога беше распнат на крст и кога го исмеваа, Тој издржа како човек, но во исто време остана и Бог. Тој остана Бог со Божествена природа. Но, како човек издржа. Господ е слободен и не ја зема заслугата за тоа, не рече: Татко, ја извршив Твојата волја, прослави Ме. Не, Тој понизно ја исполни волјата на Својот Небесен Татко.
Ние се поклонуваме на Крстот Господов, благодарејќи за исмејувањето и прекорот. На Крстот му се поклонуваме кога трпиме срам, трпиме рани, трпиме со благодарност заради Бога. Апостол Петар вели: Никој, пак, од вас да не страда како убиец, или крадец, или злочинец, ниту како оној што се меша во туѓи работи;но, ако страда како христијанин, да не се срамува, туку да Го прославува Бога за таквото учество. ( 1. Пет. 4:15–16 ).
Кога се поклонуваме на Крстот Господов, ќе се трудиме да ги имаме истите чувства.
Во Неговото големо Царство засекогаш ќе Го славиме и ќе уживаме во Неговата неспоредлива убавина и добрина, зашто Тој е Цар на славата и Господар на целиот свет.

Амин.

Свети Јован Шангајски