Некои пастирски белешки за Светата Тајна Исповед

 Некои пастирски белешки за Светата Тајна Исповед.

Едно е разговор со кој било Свештеник или мој духовник за некои прашања што ме засегаат, а друго е Тајната што го лекува човекот од гревот. Има луѓе што велат дека сакаат да одат на исповед, но седат два часа и му пречат на свештеникот, затоа што нивното дете е невработено, затоа што работите не одат добро, затоа што соседот не ги повикал на кафе итн. НЕ е исповед. Тајната исповед е нешто апсолутно конкретно. Секој може да проучува поврзани книги и статии и да го праша својот духовник за оваа работа.

Сè уште има случаи кога некои покажуваат болен однос кон нивните духовници и за жал стигнуваат до точка да го „отечат“ свештеникот на вибер или телефони, па дури и во несоодветни моменти, да бараат молитва за неверојатни работи како нивниот тим да победи во фудбалот , да прашате што да земете од супермаркет, или најлошото е следново: Ах! отец, мала молитва син ми да се разведе од онаа со која се оженил оти јас воопшто не ја трпам!!! Знаете, повеќето од луѓето кои најчесто бараат молитва од свештеникот, тоа го прават затоа што се уморни сами да го прават тоа, па поради вината што ја имаат треба да кажат дека некој се моли за нив, за да можат да имаат чиста совест. Исповедникот треба да бара молитва за нешто сериозно од Свештеникот и во тоа време веќе да е на колена! Она: Отец, моли се за сериозна работа што ме засега, но вечер ќе одам на бузуки, едноставно, НЕ оди... 

Нема потреба да се исповедате секоја недела. Многу отци напоменуваат дека е добро да се оди кај духовникот пред големите празници и секако ако измеѓу имаме пад. За жал, има луѓе кои се полни со вина и сакаат секоја минута да признаат работи кои немаат врска со Светата Тајна. Ах татко, сакам да ви признаам дека не ми се допаѓа што ќерка ми не го даде моето име на внука ми! И дури отидов кај неа дома и ги исмевав! Неприфатливо е да не ме почитуваат затоа што сум им дала толку многу и го заслужувам тоа!!! . Ова НЕ е признание . Напротив, исповед е следново: Имам многу его, отец. Ќерка ми не го даде моето име на внука ми и се налутив, се скарав со нив и се ставив помеѓу нив. Не требаше да го сторам тоа. Се покајав и сакам да го променам моето однесување.

Исповедта не треба да трае повеќе од 10 минути, дури и подолго ако некој првпат се исповеда. Ова е Тајната. Ги пријавувам моите грешки, страсти, неуспеси и помисли и продолжувам со мојата борба. Пастирските и исцелителните совети ги добивам од свештеникот и оттогаш од мене зависи дали ќе се борам. Многумина бараат свет свештеник да се исповедаат (уште една заблуда). Многу отци спомнуваат: Ајде да одиме во нашата парохија и да го оставиме светобарањето. Познавам луѓе кои не отишле на исповед со следниов изговор: Духовниот Светец што ќе ме исповеда уште не е пронајден! или некои кои поради тоа што имаат „познат“ духовник мислат дека автоматски и самите се осветуваат. Има и такви кои ги поставуваат границите: Слушај, оче, не сакам да постам многу, ниту пак да се молам многу! Само кажи ми две-три едноставни работи, да се причестам и Господ да биде добар со мене!.

Голем процент од исповедниците одат на Светата Тајна ритуално или поради вина: Ајде да одиме да кажеме некои ситници за да ја прочита мојата молитва и да се причести, за да се чувствувам добро. Многумина одат на исповед, но малкумина всушност признаваат. Најчесто луѓето одат едноставно да му соопштат на свештеникот некои работи за да можат да се причестат или од друга страна да ја пренесат својата одговорност, духовно незрели и одговорни, за потоа да кажат: Не сум јас виновен!! Така ми кажа духовникот. И секако: молитва за споделување! НЕМА. НЕМА МАГИЈА во Црквата. Без борба и покајание ништо не се случува.

И секако се разбира, едно е психијатриската наука, а друго е исповедта. Тие се паралелни, а не спротивни патишта. Секоја работа и секоја болест на својот специјалист. На сите им треба многу внимание. Исповедта е голема тајна и мора внимателно да и пристапиме.

Да се ​​стремиме браќата подалеку од магија, суеверија и синдроми на вина. Да застанеме пред нашиот Господ автентични и решителни. Покајанието има почеток, но нема крај. Тоа е патување кое секогаш завршува во прегратките на нашиот Господ, во Царството Небесно.

Добра борба, добра моќ. . .

отец Спиридон Скутис