Секоја година Црквата ве кани на добра борба, зашто нема награди без војна, и војна без удари и удари без болка.

Секоја година Црквата ве кани на добра борба, зашто нема награди без војна, и војна без удари и удари без болка.

Нашите страсти нè врзаа во илјада мрежи. А ние лажеме како Гуливер, врзани од лилипутанците.

Секое нивно јаже ни е особено смешно.

Само размисли, мрзеливост. Само помислете, лежам подолго под ќебе, или јадам премногу, или слушам непријатни работи или зборувам глупости.

Но, кога ќе се соберат, мрежите стануваат јажиња.

Постот има моќ да ги прекине. Неволји на работа, студенило во семејството, меланхолија под срцето, пад на верата, душевна мака, секојдневни неуспеси - се е од таму, од ропство до страст, од демонскиот рингишпил по кој се вртат нашите мисли. Оттука и сите внатрешни и надворешни неволји.

Затоа, постот ќе не промени многу. Ќе паднат многу синџири, не само за вас, туку и за многу ваши сестри и браќа.

Ова нема да биде ваш личен подвиг, подвиг на горд осаменик.

Тоа ќе биде заедничка цел, четириесетдневна континуирана литургија, благородна битка на сите оние Христови слуги кои ги познавате и не ги познавате.

Нивните мали победи ќе влезат во заедничката банка и ќе ги збогатат сите. Црквата повторно ќе дише длабоко и ќе се обнови.

Се разбира, таков талог ќе се издигне од дното на срцето што повеќе од еднаш или двапати ќе ви испаднат рацете неволно, а некој невидлив од левата страна ќе шепне: „Смири се, одвратно е да те гледам како се качуваш во Рајот“.

Но веќе следниот ден или истата вечер ќе ја прочитате молитвата на свети Ефрем и повторно ќе се охрабрите. Господ секој пат ќе ти каже: „Биди храбар, дете! Блиску сум“.

Безкрвните проповедници на слатките приказни работеа со векови за да го претворат христијанството во благ и невкусен хаос.

И секоја година Црквата ве кани на добра борба, зашто нема награди без војна, и војна без удари и удари без болка.

Издржете ја болката и работете на срцето.

Ова е цената на слободата.

Пасхата на која одиме е празник на кој сме поканети. Застанавме пред огледалото и со ужас сфативме дека нема да не пуштат да одиме на гозбата во оваа форма.

Не само што облеката е стара, туку и вратот е валкан, рацете се покриени со катран, а носот е валкан.

Треба да се чешламе, да се измиеме и да се пресоблечеме. Кој ќе се измие со солзи и ќе се облече во доблест, пред него тивко и свечено ќе се отворат вратите на салата за банкет.

Ќе чуе како гласно го вика неговото име и ќе го премине прагот со смирувачко срце.

Протоереј Андреј Ткачев