Нема да се спасиме затоа што сме достојни, туку затоа што имавме срце

 Нема да се спасиме затоа што сме достојни, туку затоа што имавме срце

За да најдете мир, треба да се борите.

Тоа се сите овие жртви што ќе ги направите за да му дадете простор на вашето срце да расте.

Токму сите овие лишувања ќе ги издржите за да ја вежбате својата душа.

Духовниот христијански живот не е лесен.

Сака смелост, борба, умешност, решителност; сака смирение, трпение, послушност, воздржаност, молитва, пост, милосрдие, самоодрекување и покајание.

За да напредуваш духовно, да станеш и да останеш Христов бара постојана и континуирана борба. Не можеме да одржуваме и развиваме однос со нашиот Христос со непостојани, изолирани духовни „рафали“ кои изгледаат како огномет што доаѓаат и си одат.

Духовниот живот е повеќе како пламен од свеќа. Мало, но стабилно што тлее, што трае и го топи нашето его, што додека ја осветлува нашата темнина ја намалува нашата телесност, нашата ароганција, нашата гордост, нашата непопустливост.

Сите имаме можности да го запознаеме Христос. Некои од нас ги искористуваат, а други за жал ги трошат бесмислено и безумно.

Наше е да ги негуваме сите овие дарови што Бог ни ги дал за да се спасиме од расипаноста и нечистотијата. Наше е да го негираме стариот човек што се вгнездува во нас и сега егзистенцијално да се обнови преку Тајните на благодатта, преку животворниот подвиг, преку духовната инспирација.

Наш избор е да покажеме дека сакаме, не со зборови, туку со дела, да бидеме Христови; дека нашето значење е да живееме според Неговата волја, а не волјата на „многумината“; дека нашата загриженост е Божјото мислење и не „што ќе каже светот“.

Еден старец рекол: „Не ми е гајле дали ќе одам во пеколот, тоа не ме засега. Она што ме интересира е дали со својот живот ќе го тагувам мојот Христос“.

Токму ова непреговарачко искуство на Божествената љубов не дозволува да се предадете на „желбите“ на вашето его, на страсните движења на вашиот ум. Токму оваа потрага по твојата душа го бара насекаде и секогаш својот Љубовник. Сигурноста на твоето срце за љубовта и прифаќањето на Бога е она што те поттикнува и те зајакнува за повеќе борба, за повеќе жртви, за повеќе живот со Него.

Ништо не се постигнува лесно. Низ секојдневниот живот сме повикани да живееме имитирајќи го Христос, за да можеме да живееме отсега и вечно со нашиот Христос.

Кога ова ќе стане приоритет на нашиот живот, тогаш сè во животот добива друга смисла и важност, тогаш сè се третира поинаку.

Да не се жалиме за тешкотиите со кои ќе се соочиме. Христос не сака лелекања, туку солзи на покајание и понизување. Христос не сака поплаки и беда туку благородни срца кои го прават нивниот чесен подвиг. Ништо не можеме да постигнеме сами. Ние го вложуваме нашето расположение, нашиот труд, нашата љубов, нашето срце и Христос доаѓа и нè благословува и нè очистува и нè просветлува и осветува.

Нема да се спасиме затоа што сме достојни, туку затоа што живеевме трудејќи се за најдоброто, затоа што Го посакавме Христа, затоа што сакавме и оставивме дела на љубовта, дела на нашето покајание, дела кои сведочат дека сме имале срце.

Архимандрит  Павлос Пападопулос