Никој не припаѓа во пеколот...

 

Никој не припаѓа во пеколот

 Дури и „проклетите“ припаѓаат на утробата Божја.  И токму тоа се случува.  Бог ги прегрнува сите, на сите им простува во Неговата безусловна и вечна љубов која никогаш не престанува, ништо не менува.

 На крајот на краиштата, пеколот и рајот не се две различни ситуации, туку иста ситуација што се доживува различно.  За човек кој живеел со покајание и смирение (и покрај неговите грешки и престапи), прегратката Божја ќе се доживее како рај, за човек кој живеел непокајано, себично, прегратката Божја ќе се доживее како пекол.  Истата прегратка на непропадливиот Господ ќе ги натера другите да се радуваат, други да почуствуваат  вина.

 Бог сака да ги спаси сите.  И тоа е.  Но некои поради својот однос кон животот го искривуваат ова спасение што им се нуди во пеколот.  Господ не е луд!  Човекот оди во пеколот.  Бог спасува, Бог нуди живот, светлина, прегратка.

 Но, човекот, ако живее во својот егоизам, обожувајќи ја својата погодност, инсистирајќи на своето самооправдување, го обликува своето постоење така што поинаку го доживува она што Бог му го нуди;  животот го доживува како смрт, светлината како оган, прегратката како затвор.  ... рај како пекол.

 Затоа никогаш не треба да го обвинуваме Бог што нè излудува.  Никогаш не го обвинувајте Бога дека нè казни по смртта.  Бог не казнува туку љуби, не критикува, не се заканува, не контролира, но простува и помилува.

 Затоа, на нас останува да го обликуваме нашето постоење така што отсега па натаму и по смртта да го доживуваме присуството на Бога како рај, а не како пекол.  А тоа може да се постигне со понизно и послушно следење на патот на Црквата.

 Не наш, туку на патот на Црквата.  Не нашето размислување или расудувањето на нашите пријатели и роднини, туку според угледот на Светиите.

 Така да ја преземаме одговорноста за нашето спасение и не ја фрламе „топката“ кај Бога.

 Дали сакате да бидете спасени?  Откажете се од вашето его, откажете се од својата „доблест“, ослободете ја страста, негирајте ја вашата погодност и сега дозволете Христос да го преземе вашето срце, вашиот ум, целото ваше постоење.  Побарајте милост и просветлување на нашиот Господ.

 Дали сакате да бидете спасени?  Бог нè прашува.  Ако сакаш, тогаш дај да те најдам мое дете да те спасам!  Дозволи ми да ти простам, да те сакам, да станам едно со тебе.

 Сè додека размислувам за тоа, можам само да чувствувам радост и да кажам: Откриј колку е убав нашиот Бог, колку е благороден и добар... Отецот наш.

 Никој не е толку валкан, толку грешен, за да ја победи Божјата добрина и нетрпеливост.

 Никој не е толку проклет да може да го освои рајот;  додека не ја признае својата темнина, својата несовршеност, својата фатеност, слепилото, гревот, пеколот и да не тргне по патот на покајанието, патот на враќањето.

 Тогаш сè станува Христос.  Тогаш секој станува Христос.  Христос, ништо помалку…

  Се надеваше  и не плашете се од ништо.  Пред се, не плашете се од Бога.  Бог е - знаете - навистина „прекрасен“.  Зошто е „страшно“?  Оваа неверојатна, бескрајна, неразбирлива Негова љубов е застрашувачка!

 Сакам да го примите „ужасот“ на оваа Божја љубов, на оваа Божествена благодат, на Неговата небесна прегратка.  И сега и секогаш.

 Архимандрит  Павлос Пападопулос