Фактот на сомнеж за непостоење или постоење на Бог

 Фактот на сомнеж за непостоење или постоење на Бог

 Фактот на сомнеж за непостоењето или непостоењето на Бога, без оглед на формата и имотот што го имал кога го изразил неверник или верник, доведе до дебата за прашањето за постоење или непостоење на живиот Бог.

 Најчестиот став за овој комплексен проблем, често слушан од двете страни, е барањето да се докаже постоењето на Бог.

 „Предизвикувачот“ го поставува како услов да верува во Бог доказот за неговото постоење.  Верникот, пак, борејќи се со „дополнителната полувера“, на свој начин бара поголема афирмација на својата вера.

 Во исто време, вклучен во својот проблем, тој го разбира правилното барање на „предизвикувачот“ и, воден од сопственото размислување, се обидува да изнесе „докази“ за постоењето на Бога.  Честопати, овој напор, психолошки гледано, не изгледа како „предизвикувач“, туку за него.

 Но, и двете фракции забораваат на логичката недоследност во која се вклучени, сакајќи да ја комбинираат верата со доказот.  Да се ​​поврзат, односно две ситуации кои се неспоиви и кои, сепак, сами по себе се проверливи и неопходни за човечкиот живот.

 Главната грешка на двајцата е трагичното непознавање на опасноста што би повлекло можно докажување на Бога.  Зашто, ако Бог се докаже себеси, сигурноста на Неговото присуство би била таква решителна определба на човекот, што би резултирало со лишување од неговата слобода.

 Тоа што човекот не би можел да ја уреди својата судбина поинаку од волјата Божја и Неговиот Закон, бидејќи сега би знаел дека целосно ќе следи страшна одмазда, би довело до таков облик и размер на присилно „покорување“ и потчинување.  Господ, кој би го надминал старогрчкиот „зависник“.

 Овој факт, пак, би ја обезличил личноста, бидејќи слободата е предуслов за формирање на личноста.  Крајниот резултат би бил да се потчини човекот на полоша судбина од животните.

 Тоа е затоа што биолошката слобода што постои кај животните е симетрична со нивното постоење, додека кај човекот би била инфериорна во однос на структурните можности што Бог му ги наметнал при неговото создавање.

 Заклучокот од горенаведеното е дека Бог, спротивно на барањето на „неверникот“ и желбата на верникот, не сака да „докажува“.  И ова „одрекување“ од Него е врвна форма на заштеда на енергија.

 Колку и да ова тврдење, односно „одбивањето“ да докажам дека сум спасен, „на прв поглед изгледа контрадикторно, тоа е совршено компатибилно со „логиката“ на Божјата љубов.

 На Бог не му требаат следбеници, обожаватели и аплаузи, а уште помалку робови, туку соговорници и пријатели.  И тие не се од типот на судски службеник кој е полн со лицемерие, ароганција и себичност.

 „Пријателот“ Божји е целосен човек кој надвор од секоја принуда и само во слобода, односно со целосна свест и неограничена волја, го обликува своето постоење на начин што го обликува и усовршува неговиот карактеристичен човечки тип.