Божествената Литургија е прозорец кон духовното небо...

 

Божествената Литургија е прозорец кон духовното небо

 Ако сакате да видите и да видите прекрасно место зад планината, што би направиле?  Ќе се искачиш на некој врв и оттаму ќе оставиш глетката да се прошири на сето убаво место што си го сакал.

 Тоа е она што ќе го направиме.  Дојдовме во Храмот, во Црквата Божја, токму до местото од кое многу добро може да се погледне небото, простор кој е осветлен и разубавен и украсен со невидливата светлина на блескаво божество.

 Црквата, драги мои, во која сме сега, секоја Црква, е модел, сликарство, парче рај.  Кога сме во Црква, навистина се чувствуваме како да сме во рајот.

 Зошто куполата е толку голема?  Да ги подигнеме нашите срца директно на небото.

 Зошто ги има овие прекрасни двери што се отворат?  Да ни покаже како се отвораат небесата.

 Зошто е полна со Крстови?  Зошто го прикажува Христос како е таму горе?  За да покажеме дека кога сме тука, ние сме во рајот.  Живееме тајно, но и навистина рајски моменти.

 Затоа Свети Григориј Палама вели дека Црквата „лежи одозгора, ангелска за другите суштества и натприроден простор“;  ангелскиот, натприродниот простор е оној во кој се наоѓаме.  Храмот, ни вели, „го воздигнува човекот до небото, и тој е образ на овој Бог на сите“, црквата нè зема и нè подига и нè претставува пред самиот Бог.  Дали го чувствуваме тоа?  Кога доаѓаме во Црква, има ли сетила во нашите души кои ја сфаќаат оваа реалност?

 Но што сме ние луѓето!  Ги знаеме сите раси на кучиња и коњи, ги знаеме видовите на растенија, брендовите на автомобили, радијата, но многупати не ги знаеме оние кои се директно поврзани со нашиот живот.  Затоа сакам да обрнете внимание на тоа што ви го кажувам денес.

 Сè околу нас, бесконечните длабочини на океанот, височините на небесата, илјадници и безброј ѕвезди, ако размислиме, ќе сфатиме дека тоа навистина не е ништо друго освен дел на нашата земја. Сте виделе ли стари куќи да се распаѓаат кога сакаат да градат станбени згради?  - така сè во вселената ќе се урне.  Ништо нема да остане, ќе остане само духовното небо, каде што е Христос.  Затоа, да го насочиме погледот.

 Ние сме во Црква.  Тоа е најпогодното место за гледање на небото.  Но, што е прозорец?  Како да го отвориме?  Но, тоа е толку едноставно.  Прозорецот е Божествената Литургија што ја извршуваме.

 Но, бидејќи ќе погледнеме во толку многу духовни работи, да ја свртиме душата кон Светиот Дух и да Го замолиме да го сврти Својот рефлектор во темнината на нашите мисли, да нè просветли да чувствуваме, веруваме, разбираме, да го правиме нашиот живот се што изгледа и зборува и слуша за време на божествената литургија.

 Дојдовте со толку труд и на студ, станувате.  Нема потреба да се троши напор.  Затоа, да се молиме на Божјиот Дух и ниедна мисла нема да остане во вас неразбирлива.  Не смееме да заминеме одовде ако нашите срца не го обожаваат Бога, освен ако не почувствуваме дека нашите души се фрлени во небото и не видиме сè што се прави во него.

Старец Емилијан Симонопетриски