Слободно кажете го вашето мислење, за да ви молчи егото

 Слободно кажете го вашето мислење, за да ви молчи егото

 Во втората точка дополнително читаме дека „ако некој има нешто да предложи за својата услуга нека ми каже слободно и јас ќе одлучам“.  Но, да го кажам тоа, да не го наметнам моето мислење, туку да знам што мисли тој“.

 Невозможно е, се чини, монахот како личност, како посебна личност, целосно да го задуши своето размислување, да нема никакво мислење (сепак, отците велат дека смислата на послушанието е да го напуштиме нашето постоечко мислење и искрено да се предаде на старецот).

 А за да се постигне големата доблест, за која говорат светите книги, така духот на подвижникот совршено одговара на тој (разборен) Старец и пред се на волјата Божја („оние кои се водат од духот Божји, тоа се синовите Божји“), монахот најпрво мора да научи понизно да кажува што мисли за некое прашање и да го стави на проценка на старецот.

 Човек не треба да се предава на разумот.„Старецот погрешно ќе ме разбере, ќе рече дека сакам да му се наметнам, подобро е да не му кажувам едноставно и понизно што мислам.  Не.  Има дух на едноставност и „отвореност“: ќе се слушне сечие мислење, без такви предрасуди и резерви, било од братот или од Старецот.

 Старецот не сака да го задуши мислењето на своите деца, тој не е диктатор.  Тој бара, како што повторно вели отец Симеон Крагиопулос, „човечко послушание“, доверба.

 Не е расположена за филантропија, не е авторитарна.  Да го заглушите гласот, да го замолчите додека сме се уште духовно незрели, нема да помогне, туку ќе создаде сомнеж и горчина.

 Притоа, старецот Емилијан, говорејќи на слична тема, односот меѓу службата и литургискиот живот, вели дека „мора да размислувате за распределбата во однос на бдението“.  Ако имате нешто да кажете во овој момент, слободно кажете го тоа“.

 Нема причина, повторуваме, да се предомислуваме и да „работиме“ на нив.  Но, за подобро да разбереме зошто старецот Емилијан бара од својот брат слободно да го каже своето мислење, да ја слушнеме оваа многу важна работа што ни ја кажува: преку вашите барања и разговори“.

 Со други зборови, се случува следниот чуден феномен (донекаде познат во психоанализата): повеќето од она што го мислиме и го сметаме за вредни достигнувања на нашиот ум се обично ѓубре, аерологија, непостоечки вербализми, зборови на воздух, кои, откако ќе се екстернализираат, веднаш се појавуваат нивната празнина.

 Нашите страсти ги мешаат нашите страсти, „злото на денот“, и затоа, кога слободно ќе ја екстернализираме нашата мисла, ќе ја разбереме нејзината глувост, нејзината плиткост - колку од причините што досега ги презентиравме беа навистина важни, не непостоечки муабет ?  (Дури се случува некои, пред да се исповедаат, целосно да ги запишат  нивните гревови и што треба да ги засега.

 Меѓутоа, кога ќе пристигнат пред духовното и тој ќе ги праша „кажи ми што имаш?“, тие самите го изоставуваат сето тоа, размислуваат која е нивната психичка состојба, вистинскиот проблем и се фокусираат таму.) „Дали тоа не плаши се, вели тој“, вика старецот.

 Ако нашиот разум е навистина „разум“ - колку е ретко тоа!  - ќе застане сам.

 Ако е реторика, не треба побивање, самото ќе пропадне, ќе биде „голо“.

 И „јас“ ќе се соблечам гол.  „Божјите тајни се вршат во тишина“.  Ако ни се разоткрие муабетот, тогаш „јас“ ќе се премолчи како каприц, како нерационално барање, како „право“, во најмала рака.

 Тогаш конечно ќе дојде благословената „тишина“, која не е отсуство на зборови, туку егзистенцијална состојба.  Пред големите настани во Библијата, секогаш владее тишина („и имаше тишина половина час“, читаме во Откровението).

 Старец Емилијан Симонопетриски