Кризата, голема или мала, продолжува...

 Кризата, голема или мала, продолжува. Во светот владее очај. Очајот значи целосно губење на сета надеж. Не сакаш да се кренеш, да те кренат, да те држат некаде, да те фатат, исправат, да воскреснеш со надеж и победа.

Злобниот очај е заморен, слаб, мрачен, исцрпувачки. Надежта олеснува, оживува и ослободува. Очајот води во ќорсокак. Теговите се неподносливи, крилата се исечени, има многу грешки. Млади невработени, а стари несигурни. Анксиозноста и стресот ги покриваат болните срца. За некои, очајот води до катастрофални крајности, имунитет, меланхолија, самоубиство.

Економистите ги бараат причините за кризата. Заемодавците заработуваат огромни суми за тоа. Верниците честопати му упатуваат на Бога многу „зошто“ со едноставност или љубопитност. Зошто го дозволи тоа? Зошто да се продолжи? Што очекуваш? Зошто ни пречи? Зошто толку се трудиме? Тие со секоја надеж бараат одговор од Создателот на целиот Бог. Божествената педагогија не е лесно да се разбере.

Тоа не беше само прекумерна социјална помош, туку и морален пад. Нека кризата ни го ублажи инаетот, нашата склоност кон незаконитост и нашиот страшен атеизам. Треба да го исправиме непочитувањето и морбидната ароганција. Покајанието и надежта се добри сестри. Мајсторите и почетниците се соодветно одговорни. Покрај мито, даночно затајување, рамнодушни прекршоци. Не знаеме точно колку долго ќе трае кризата.

Потребна ви е едноставност, понизност, самоконтрола, строгост. Подобро да го разбереме нашиот однос со Бога, со ближните и со нас самите. Да внимаваме на нашата историја, нашето свето минато, нашата вера, нашето образование, нашата татковина. Ни пречи се што е христијанско, православието станува компаративно христијанство, курсот на верската религиозност е укинат неделниот празник, телевизијата е полна со пцовки, вулгарности во филмовите и книгите. Абортуси, прељуби, разводи, грабежи се во пораст. Немилосрдни плутократи, саботери, педофили, предности. Нечовечки, сурови, сурови, амбициозни и алчни.

Дезориентирани, безрезервно обожаваме. Не посрамотија странци. Тоа беше резултат на непочитување на Богот на нашите татковци. Надежта не избледе. Постојат светли исклучоци и даваат радосна надеж. Очајот не е за нас. Со овие мисли ве поздравувам во пресрет на Божиќ. Надеж како златен зрак да осветли таму.

Монахот Мојсеј од Света Гора