Нема разлика меѓу свештеник и верник

Има моменти кога нема разлика помеѓу свештеник и верник: на пример, кога е неопходно да се ужива во застрашувачките тајни на Евхаристијата. Зашто сите ние подеднакво се сметаме за достојни за истите благослови. Не е како во стариот завет, кога свештеникот јадеше некои парчиња, а верните јадеа други: на народот не му беше дозволено да го има истиот дел како свештеникот. Но не повеќе: на сите им се нуди исто тело, ист крој. И во молитвите, можеме да видиме како луѓето придонесуваат во голема мера. И кога треба да се размениме и да си дадеме мир, сите подеднакво се прегрнуваме. А во страшните тајни на Евхаристијата, свештеникот се моли за народот, а народот се моли и за свештеникот: зборовите „И со твојот дух“ не значат ништо друго. И благодарноста е исто така вообичаена, бидејќи свештеникот не се заблагодарува сам, туку со оние на целиот народ. Откако претходно ќе ја соберат нивната согласност, а потоа откако ќе се согласат дека „праведно е и добро“ тој ја започнува благодарноста. И зошто да се чудите ако народот зборува со свештеникот, барем кога со самите херувими и моќите на високото тој ги издигнува овие свети химни? Сето ова го кажав за сите, дури и меѓу верниците, да бидат будни, за да разбереме дека сите ние формираме едно тело (Рим. 12,4-5) и дека се разликуваме еден од друг само по тоа што членовите се разликуваат од еден на друг и за да не ја фрламе целата одговорност на свештениците, туку и ние да се грижиме за целата Црква како за телото на сите нас. Зашто така добиваме сигурност и повеќе напредуваме кон доблеста. Помислете само на апостолите и како, како што е на друго место кажано, тие заеднички ги прифатиле советите на верниците. А всушност, кога ги избраа седумте ѓакони, претходно се консултираа со народот; и кога Петар го избра Матија, тој го направи тоа во присуство на сите, мажи и жени (Дела 1:15-26). Затоа што овде нема чад од гордост кај свештениците, ниту чувство на инфериорност кај верниците: власта е духовна и, ако се практикува, тоа е пред сè затоа што налага за вас повеќе болки и жалост, а не да барате. дополнителни почести. А всушност, ние мораме да ја населиме Црквата како една куќа, да бидеме сите како едно тело, исто толку вистинито како што има едно крштевање, една трпеза, единствен извор, единствена творба, единствен Отец. Па зошто да не поделат, кога толку многу работи не обединуваат?

Свети Јован Златоуст