Да си ги видиме своите гревови, а не туѓите!...

 

Да си ги видиме своите гревови, а не туѓите!

 Тие што стојат нека посегнат по паднатите.  Оние кои постојано чекорат по патот на спасението, нека ги привлечат оние кои талкаат во бездните на загубата.

 Ние се грижиме не само за сопственото добро, туку и за благосостојбата на нашите браќа и сестри.  Сите се грижиме да си го зголемиме профитот, никој да не им помага на оние на кои им треба.  Сите посегнуваме да земеме, никој да дадеме.  Сите размислуваме како да си го продолжиме земениот живот, никој не размислува како да си ја спаси душата.

 Сите се плашиме од земната беда, никој не се плаши од вечниот пекол.  Болката на мојата душа е неопислива за нашата порозност. Кој може да ја излечи мојата глава со вода и очите мои со солзи, за да плаче мојот народ дење и ноќе? (Ерем. 9:1).

 Некои од вас можеби немирно ќе кажат: Тука ни кажува сè за солзите и тагата, гледате сè црно и пајажина.  Не би, верувајте, не би.  Би сакал да чувствувам само радост и среќа, само пофалби.  Но, ова не е време за тоа.  Што ако не плачам, бидејќи нашите дела се за плачење?  Што ако не тагувам, затоа што нашите дела се тажни?  Дали ти пречи мојата тага?  Но, зошто твоите гревови не те мачат?  Дали мојот мирис е одвратен?  Но, зарем тоа, а уште повеќе, не е вашиот спротивен живот?  Не паѓајте во пеколот и не тагувајте.

 Не умирајте психички, а јас не плачам.  Но, кога ќе видам дека се губиш, како да не жалам?  Јас сум твој татко, духовен и љубезен татко.  Слушајте што вели Апостол Павле: Чеда мои, зошто јас ве родив духовно, за вашето повторно раѓање поминувам низ маките на духовното раѓање (Гал. 4:19).  Која жена од интерес остава толку горчлив глас како оној на Апостолот?

 О, кога би можел да ја разбереш мојата сопствена болка, да го видиш огнот што гори во моето срце, ќе откриеш дека јас страдам многу повеќе од невестата, која го губи својот сопруг, и таткото, кој го губи синот.  Страдам затоа што твојот живот е полн со лаги и клевети, кавги и омраза, неправди и кражби, прељуба и блуд, злосторства и убиства.  Страдам, затоа што и тие што не прават такви гревови, секој ден паѓаат во срам и утеха.  Тие мислат дека се христијани, но не се грижат да му бидат угодни на Христос, не се грижат за себе, не се посветуваат на исцелување на нивните души.

 Тие се справуваат со другите, ги осудуваат другите, ги осудуваат другите како безмилосни судии.  „Не е достоен за свештенство“, велат тие.  „Страдањето е непристојно.  „Ова е лицемер.  „Тој е губитник.  „Другиот е експерт за интерес.

 Но, наместо да се покаеме и да се покаеме за сопствените гревови, ние им судиме на нашите ближни.  Дури и да не згрешивме, дури и да ги имаме сите дарови на светот, дури и да сме над сите луѓе, не треба никого да судиме.  „Навистина“, прашува Апостол Павле, „кој те направи над другите?  Каков дар имате што не сте го добиле од Бога?  Па, откако ќе го добиете, зошто се фалите како да не сте го добиле на подарок?  (1. Кор. 4:7).

 Толку многу што сега кога грешиме секој ден на овој или оној начин, немаме право да зборуваме лошо за ниту еден од нашите браќа и сестри.  „Затоа“, повторно вели мудриот Апостол Павле, „неоправдан си, човеку мој, кој друг осудува.  Судејќи друг, вие самите се осудувате.  Затоа што и ти, судија, го правиш истото.

 Имаш толку многу недостатоци.  Зошто се занимаваш со маани на брат ти? Како можеш да ја видиш раската во окото на брат ти без да го почувствуваш целиот зрак во твоето око?  Како би му рекол на брат ти:Чекај да ти ја извадам раската од око?  Лицемере!  Прво извади ја гредата од твоето окото, па потоа ќе видиш како да ја извадиш раската од окото на брат ти“.  (Мат. 7:3-5)

 Свети Јован Златоуст