Духовникот не сака толку многу...

 Одиме кај духовникот да се исповедаме и таму, се разбира, не разговараме со него колку сме добри луѓе - токму спротивното. Му ги кажуваме нашите гревови, нашите страсти, нашите пороци, нашите „глупости“.

А тој, тогаш, кога нè види, секогаш кога ќе нè сретне, кога ни зборува, има толку љубов во очите, толку добрина, ни зборува толку слатко, толку татковско, како да не слушна што му кажавме, како да сме му зборувале колку сме свети, а потоа полудуваме.

Но, дали тој не сака толку многу? Не слушна што му кажавме? Ако некогаш бев исповедник, велам, ако, и некој ми ги каже своите гревови, можеби потоа ќе го погледнам малку „погрешно“. Духовниот, пак, по милоста Божја, ја „позајмува“ Неговата љубов и великодушно ни ја пренесува. Со нашето покајание тој „заборава“, исто како што Бог „заборава“.

Затоа, размислете ∙ ако духовникот не сака толку многу, дека е и тој човек, размислете колку неизмерно не сака Бог, со толку многу што Му правиме! Никогаш не ни држи лутина, никогаш не ни се одмаздува, никогаш не „памти“. Еден наш „грев“ го заборава се за минута.

Само ова треба да не натера да паднеме на колена и да Му кажеме од длабочината на душата „Извини“ и „Благодарам“.