Првата Божја ќерка е милостина...

 

Првата Божја ќерка е милостина

 

 Пекарот постојано ѝ кукаше на сопругата која одеше во црква и даваше леб на сиромашните.

 Еден ден, кај што излегол топол леб и кај што маалото мирисало на печен леб, дошол еден сиромав и му застанал на врата.

 - Брате, твои ли се сите овие лебови?

 - Кој си ти?

 - А ти не ги јадеш?

 - Бегај одовде!

 - Дај ми еден леб гладен сум.

 - Ти реков да си одиш, остави ме.

 - Брате!

 - Си заминуваш или не?

 - Брате!  Кутриот човек се молел…

 Немал време да заврши, а пекарот му фрлил еден леб врз глава.  Кутриот се наведнал и го грабна лебот и седна во аголот и почна да крши од лебот и да го јаде…

 Пекарот цел ден се лутел на сиромавиот и за лебот што го изгубил.  Нека се осмели да се врати, рече!

 Ноќе, околу два по полноќ, пекарот рипна од сон, исплашен и испотен.

 - Жено, стани, разбуди се.  Донеси ми маица да се пресоблечам и да ти кажам.  Жено моја и вели умрев, а околу мене се собраа ангели и ѓаволи.  Кој да ми ја земе душата.

 Во голема мерка ѓаволите ставаа на вагата од моите гревови, вагата тежеше и тежеше, а Ангелите немаа што да стават и им беше жал.

 Во еден момент ангелот извикал:

 Леб!  Што ги нахрани гладните.  Ставете го на другата страна. ѓаволите се побунија: Лебот не го даде, го фрлил да му ја скрши главата на сиромавиот.  А ангелите одговорија: Тој го нахрани гладниот и ја исполни молитвата.

 И така направија жено моја и вагата се навали и јас се спасив.  Значи, давајте, давајте и не застанувајте.И јас исто така.  Ах, и нека дојде пак тој сиромавиот!

 Пекарот сфатил дека победува кога даваме.    Дали разбираме?  Дали се плашиме да дадеме?  Дали „кризата“ не турна во скржавост?  Дали е време да почнеме да стануваме малку Христијани?  И цврсто да веруваме дека кога даваме, наместо да осиромашиме, стануваме богати.

 Да не заборавиме: првата ќерка Божја е милостина, оваа милостина го „убеди“ Бога и стана човек, за да не спаси нас…