Болката и тагата во нашите животи

Патот на животот се болка и солзи ∙ сите трње и клинци ∙ секаде никнуваат крстови ∙ насекаде агонија и тага. Секој чекор и Гетсиманија. Секоја угорница и голгота. Секој момент и копје. „Кога би можеле да ја исцедиме земјата како сунѓер, ќе капе крв и солзи.

Човекот е како трева во неговите денови, како цвет во полето за да цвета“, вели псалмистот .

Розата вади трн, а трнот роза. Убавото е придружено со болка, но и болката носи радост. Обично виножитото се крева по дождот. Невремето мора да му претходи на расчистувањето на небото.

Разгледувањето – осветлено од христијанската вера и филозофија. Тој има способност со увид да гледа многу длабоко од појавите. Низ болката гледа радост и надеж, како што излегол Христовиот триумф преку болката на страста и Крстот.

Највеличествените статуи имаат најмногу удари.. Големите души ја должат својата големина на ударите на болката. Низ огнот прво поминува златото.

Болката го потресува човековото постоење. Тоа е оган што гори . Тоа е бура. „Моите црева и морето никогаш не се смируваат“, вели Соломон. 

Има моменти кога искушенија доаѓаат едни по друго, еден по друг или сите заедно. Крстот тогаш беше многу тежок. Агонијата достигнува врв. Душата е толку наполнета што е подготвена да се свитка. Сè изгледа црно темно насекаде, ќор-сокак насекаде. Вели Свети Григориј Богослов:Доброто го нема, лошото е голо и провокативно, патувањето се одвива ноќе, светилникот никаде го нема, а Христос како да спие.

Ноктите и ножевите се тагата на животот. Ножеви и клинци кои безмилосно кинат и пробиваат срца. Ги палат и исцрпувачки ги парализираат.

Единственото нешто што останува во овие моменти е плачот кој му се упатува на Бога како жалба на молба:„Помилуј ме Господи …. Страшно ми се потресе душата ... воздивнав во воздишката ... Моето срце се роди како восок што се топи ... Помилуј ме што сум тажен ... Мојот живот и моите години во воздишки ... се слушаа како мртви ... моите солзи се родија во мене леб дење и ноќе ... колку ми е тажна душата, а што ме тресе?

Човекот е крал на создавањето, но неговата круна е од трње. Неговиот тек понекогаш е песна и договор на радост, но најчесто тоа е тажен и незапирлив тажен марш.

Проблемот со болката е голем и вечен. Го проучувале филозофи и социолози и психолози и многу други. Најавтентичен одговор сепак го дава Христијанството, верата, законот Божји. А одговорот е двоен. Теолошки е последица на падот, како и секое зло.. Тоа е резултат на злоупотребата на слободата. Тоа е плод на послушноста. Моралот е можност и средство за доблест и довршување.

Секогаш ќе го почитувам Бог - Свети Григориј Богослов. Колку и да дозволија да ме најдат . Внатрешната болка е лек за спасение. А Великиот Василиј вели: „Додека Бог ни ја приготвува круната на Своето Царство, болеста нека стане повод за доблест“.Свети Златоуст ќе каже : ,,Тагата  и не приближува кон Бога,,. И кога ќе помислиме на вечната добивка на тагата, нема да тагуваме.

Светиот Апостол Павле, кој е и прогонет и страда и угнетуван од „стигмата Господова“, поучува дека Бог дозволува човекот да страда со таги, „заради примање на неговата светост“.

Бог има илјадници начини да те натера да ја видиш Неговата љубов. Христос може да ја претвори бедата во мелодична пофална песна. „Твојата тага се раѓа од радост“, рекол Господ.

Таква битка, таква победа. „Нема евтини работи на небесниот пазар“. Моментите на болка и жртва се моменти на Благослов. Во близина на секој Крст е Воскресение. Што ако сега нè боли и непрестајно плачеме? „Светлината на нашата тага, во претерување, во претерување на вечната тежина на славата, се обработува“, вели Апостол Павле.

Човекот на болката е одличен спортист на животот со славни победи. Скапо ќе се плати со вечните награди, „окото не виде и ушите не слушнаа и срцето на човекот не се крена, Бог ги подготви да Го љубат “, им вели Апостол Павле на Коринтјаните.

Кој ќе погледне и ќе се соочи со болка во светлината на вечноста, тој веќе е победник . Тој е избраниот кој со својата неисцрпна вера во Бога стигна до радоста. Ја вкусил корисноста на Господ и е кандидат за круната. Тој може да го повтори победничкиот крик на Апостол Павле: „Јас добро ја водев борбата, го завршив патот, ја запазив верата, затоа ми припаѓа круната на правдата, Господ ќе ја изврши во тој ден“.

Со такви метафизички димензии, трансценденцијата на болката и нејзината преобразба во откупна радост е реалност, таа е измена поради силата Божја. Тоа е преобразба - нерационално за човекот со правилен говор - природна последица на христијанската вера. Тоа е за луѓето од верата, големото чудо на промената на Бога. Метафизичкото доживување на болката води до решавање на големиот проблем. Тоа води од темнината кон светлината.

Затоа мораме да ја прифатиме болката што ни доаѓа, како благослов од Бога. Пченицата се компресира и се топи во земјата, но потоа носи живот. Богат и благословен од болка жетвата. Голем е благословот Божји на полето на солзите. Благослов доживеан од оние кои навистина веруваат со дарот на разлика.

Благослов Божји и милост на оние кои со божествена сила и свест поминаа низ печката на разни болки. Ги очекува вечната, бесмртна, блажена почивка во Бога.

Амин.

Старец Ефрем  Филотејски и Аризонски