Ако умреш пред да умреш, нема да умреш кога ќе умреш...

 

Ајде да се молиме, сатаната е толку лут што сака да проголта сè ...

 По Октомвриската револуција, многумина побараа од отец Алексеј да бидат благословени да одат на југ или во странство.

 И ги благослови, велејќи: „Не обидувајте се да ја спасите Русија од таму.  Овде ние грешниците имаме огромна одговорност.  Се обвинуваме себеси за нашите страдања, нашите гревови и нашите неуспеси.  Затоа немаме право да не ја пиеме горчливата чаша на искушението што Господ му го дозволи на нашиот народ.  Нека е благословен во Неговото име!!!

 Колку и да е тежок крстот, дрвото од кое е направено, секогаш расте во почвата на срцето!  Не плашете се.  И ако сè околу вас е уништено, и ако се уништени храмовите и манастирите, не се обесхрабрувајте!  Останува и ќе остане храмот на нашата душа, кој никој освен нас самите не може да го уништи!  Олтарот е нашето срце. На него со солзи ја принесуваме големата тајна на покајанието!

 Радувај се, бидејќи во искушенијата Божјата помош изгледа поинтензивна... Фала му на Бога, тој секогаш е таму.

 Не можеме да направиме ништо добро без покајание.  Да се ​​повикаме на Стариот Завет во следниот настан.  Пророкот Јона вели: „Уште три дена и Ниневија е уништена“.  Што направиле тогаш Ниневијците?  Сите се покајаа и постеа, дури и нивните животни.  Исто така, да ги подигнеме нашите вообразени очи кон Бога, да се молиме за Божја милост за нас, Народот, Црквата, целиот свет, велејќи: „Господи, излеј ја Својата милост на Твојот народ и прости ни на нас грешниците и на сиот Твој свет. 

 Читаме за Великиот Варсануфиј, дека видел дека избива големо зло во светот.  Во тоа време три лица го спречуваа ова зло да се прошири низ светот.  Едниот бил подвижник во Рим, другиот во Коринт, а третиот бил самиот Свети Варсануфиј.  Молитвите на овие тројца го спречија праведниот гнев и гневот на Големиот Цар Христос.

 Верувам дека и денес има такви Светители кои се молат.  Сатаната е толку бесен со неговите инструменти што тие сакаат да проголтаат сè.  Затоа сите да се молиме, бидејќи сме изгубени.

 Смирението ќе не Воскресне од секоја просечна медитација, бидејќи Господ „страсно и распнат Воскреснува и се прославува“.  Понизувањето носи покајание, кое доаѓа од глаголот се каам, односно не го правам повторно ова зло што сум го направил.  Грешникот, ако се покае, станува безгрешен.  Пророкот Давид рече: „Згрешив против Господа“, а пророкот Натан му рече: „Господ ти го прости гревот“.

 Сите со покајание да се трудиме да стекнеме вечни добра.  Одовде има две места: вечен живот и вечен пекол.  Колку и да сме доблесни, човековиот ум уште од младост се излева во злобните „дури и часот на нашиот живот“, зашто така ни стана неверството.

 Да имаме топла вера, зашто „кој верува во мене живее“, вели Господ, а „кој ме љуби, го сака и оној што ме пратил“.

 Ако не им ги исповедаме мислите на свештенството, тие ќе станат ѕверови и ќе не изедат.  Селанец кој нашол замрзната змија и ја ставил одозгора, штом се загреала, веднаш го каснала.  А ние, ако не ги откупиме, ќе станеме дела, „а сторениот грев“, вели Апостол Јаков, „ја избегнува смртта“.

 Љубовта е многу голема работа.  Љубовта е самиот Христос.  Христос нè возљуби до жртва.  А ние се сакаме со љубовта на пожртвуваноста.  Таквата љубов сака насилство, како што вели Евангелието за Царството Небесно, „побрзај да го фатиш“.  Почетокот и патот до Бога е „брзањето“.

 Нашето спасение е основното дело на Божјата благосостојба, бидејќи „тој секогаш сака да се спаси и да дојде до спознанието на вистината“.  Бог нема личност.  Тој се смилува на сите, но ги спасува верните Православни христијани, бидејќи тие имаат вистинско крштевање и вистинско учење.  Ако сакаме наше спасение, тоа значи дека мора да ги држиме Божјите заповеди, без кои не можеме да ги сакаме Бога и луѓето.

 Евангелието ни вели: Ако велиш, човеку, дека Го сакаш Бога кого не гледаш, а го мразиш ближниот кога го гледаш секој ден, лажливец си.  Значи, нашиот спас зависи од односот што го заземаме кон другите луѓе.

 Молитвата значи директно комуницирање со Бога.  Псалмистот вели: „Јас ја излевам мојата молитва пред него, ја изговарам својата тага пред него“.  Пред да се молиме, треба понизно да се концентрираме, како кога одиме да побараме помош од претпоставен.  Со помош на молитвата се ослободуваме од мислите и фантазиите.

 Да се ​​подготвиме да не умреме.  Поговорката вели: „Ако умреш пред да умреш, нема да умреш кога ќе умреш“.  Нашата подготовка, која треба да ја правиме во текот на животот, се состои од следните четири точки:

 а) постојано умирање во грев,

 б) да не се обесхрабруваме со она што добро сме го направиле и да се фалиме,

 в) колку и да грешиш, не очајувај, 

 г) да знаеме дека Бог ни дозволува да грешиме за да бидеме понизени, бидејќи без смирение не можеме да влеземе во Царството Небесно.

Свети Алексеј Мечев