Наставничката на часот раскажувала за бродот кој тонел...

 Наставничката на часот раскажувала за бродот кој тонел:

„... На бродот имало брачен пар кој успеал да стигне до чамецот за спасување, но, за жал, имало само едно место. Одеднаш сопругот ја оттурнал сопругата и самиот се качил во чамецот. И сопругата му ја кажала последната реченица пред да умре.

Овде наставничката застанала и поставила прашање:

„Што мислите“, праша таа, „која беше таа реченица?

Повеќето ученици веднаш рекоа: „Те мразам!“ Или „Колку бев слепа!“

Тогаш на учителката и го привлече вниманието момчето кое седеше и молчеше сето тоа време.

Што мислиш дека таа кажала? - праша наставничката

Мислам дека таа рече: Грижи се за нашето бебе!

Наставничката се изненадила: Дали ја знаеш оваа приказна?

Не, мајка ми му го кажа истото на татко ми пред да умре - ученикот се растажил.

Наставничката се надевала дека никој не забележал колку и се насолзени очите. Точно.- рече таа

Мажот пристигнал дома и сам ја одгледал ќерката. Многу години подоцна, кога нејзиниот татко починал, средувајќи ги неговите работи, девојката го пронашла неговиот дневник во кој го прочитала следново:

Таа веќе имаше ужасна дијагноза кога тргнавме на пат. Немаше  долго да се живее. Боже, јас би сакал да се удавам на нејзино место, но за доброто на ќерка ми, не можев. Можев само да ја оставам на сред океанот .

Тука заврши приказната.

Класот молчеше.

Наставничката видела во очите на децата дека се длабоко трогнати од приказната и дека денес за прв пат сфатиле дека како што доброто не е секогаш под маската на добрината, така и предавството не мора да живее под маската на непристојноста злодело.

Затоа луѓето никогаш не треба да се судат површно.

Можеби не знаеме многу за нив.