Зборуваат Светите мошти...

 

   

Зборуваат Светите мошти

Светите мошти се едно од најголемо богатство на нашата вера. Тие лежат неподвижни и тивко во ковчезите, а сепак ни зборуваат. Како?

Тие ни зборуваат кога мирисаат ни зборуваат со својата нераспадливост или со својата флексибилност кога ја одржуваат температурата на живо тело ни зборуваат со многуте и различни чуда што Божествената благодат ги прави преку нив.

Ни зборуваат, а што ни велат? Ни кажуваат дека нашата вера е вистинска, таа е жива. Тие не се теоретичари и филозофи. Тие прогласуваат дека постои Бог кој постапува прекрасно и логично необјасниво.

Светите мошти ни зборуваат и ни кажуваат дека Бог богато ги почитува и прославува оние кои ја примениле Неговата волја во својот живот, кои биле задоволни пред Него. Тие, според Неговото ветување, не умираат: Вистина, ви велам, ако го држите мојот збор, никогаш нема да видите смрт.

Категорично те уверувам дека, ако некој го примени мојот збор во својот живот, никогаш нема да види духовна и вечна смрт. Тие живеат и по нивната физичка смрт, почестени блиску до Бога. И тие имаат гордост пред Него. Тие Го молат, а Тој ги слуша, особено оние, и им ги исполнува молитвите.

Светите мошти на Светителите ни кажуваат дека Светите се поживи од живите. Затоа што луѓето се засолниле за нив, а не за живите - не очекуваат помош од живите.

Тие постојано се молат во близина на нивните мошти, им ја кажуваат својата болка, ја повикуваат нивната помош. И добиваат одговор! Чудесен третман, решение на проблемот, излез од ќорсокак...

Чудата на Светите мошти ни откриваат друг свет, небесен, кој комуницира со сегашноста. Не завршува со смрт. Постои живот после смртта. Ќе има Воскресение на мртвите.

Нема да го видиш телото на Светиот одвоено од неговата душа и да кажеш дека е мртов, забележува Свети Јован Златоуст.

Но, тој забележа дека во него има сила поголема од неговата душа, благодатта на Светиот Дух, се заради Воскресението, преку Кого прави чуда има сила која сведочи на сите за вистината на Воскресението за Оној што прави чуда.

Зашто, продолжува Светиот, ако Бог им дал моќ поголема отколку на сите живи во мртви тела што се раствориле во прав, многу повеќе ќе им даде живот подобар од претходниот (од оној што го живееле на земјата) и посреќен во времето што ќе ги круниса со доблест.

Светите мошти нè учат не само дека постои Бог, туку и дека постои ѓавол. Демоните ги тресеа овие осветени тела, врескаа, протестираа и конечно ги оставаа.

Прашината и коските и пепелта на Светите мошти, повторно пишува златниот Светител, ги пробива невидливите природи.

Светите мошти се силен поттик за духовна борба.

Шокантно е да се види и прегрне она што остана од телото кое воздржувало за љубовта Христова, кое постело, кое бдеело, кое се покајало,кое давало милостиња, кое многу се уморувало во секакви работи, кое трпело мачење.

Ако некој ги види крвавите оружја на борецот, макар и тој да е најтром и најнеспокоен, веднаш скока и се втурнува во битка.

Ние, кои не гледаме крвави оружја, туку самото тело што заслужи да крвари за Христовата исповед, макар и да сме најсрамежливи, како да не стекнеме многу молитви, бидејќи оваа глетка ќе влезе во нашите срца како пламен и ќе нѐ подигне во истата трка. 

Светите мошти, ова наше големо богатство, ни кажуваат и колку ќе станеме сиромашни ако го прифатиме кремирањето на мртвите.

Конечно, Светите мошти го контролираат нашето сарколакратско доба. Тие жестоко протестираат дека телото не му припаѓа на блудот, туку на Господа дека човечкото тело не е создадено за неморал, туку за Господ.

Погрешно е да се оценува според критериумот на неговата суетна убавина, да се увериме само дека е убаво, што често станува повод за искушенија и падови.

Нашето тело е создадено да живее живот на воздржаност, да работи за доблест, да се заморува, да се поти, да вежба, за да стане храм на Светиот Дух.

Ова е неговата убавина, ова е неговата слава. Ова е неговата дестинација. Парадоксално за општ човечки разум, животот на телесни задоволства го убива; додека животот на духот, кој верникот го живее одбивајќи да се попушти на долните импулси на телото и на неговото прекумерно лекување, му користи, го осветува и го подготвува  за вечна слава.

Зашто, кога духовниот човек умира, неговото тело, иако мртво, во себе ја крие животната искра, свршеницата на Духот, гаранцијата дека ќе Воскресне за да го наследи Царството Небесно соединето со неговата душа.