ДЕДОВЦИТЕ исчезнаа некаде

 Изгубивме многу. Каталогот на загуби ги содржи најнеочекуваните работи. ДЕДОВЦИТЕ исчезнаа некаде.

Дедото не е само маж на баба. Ова е љубезен човек со интелигентни очи, сива брада и истрошени раце. Во тоа нежно време од животот, кога ќе го запознаеш светот, дедо ти треба да те седне во скут и да ти раскажува за далечни ѕвезди и големи херои.

Такви дедовци некаде исчезнале. Згора на тоа, бабите останаа. Дури се чувствуваа како да се одговорни за ситуацијата. Нема кој да им вика. Нема кој да ги стави на нивно место. Бабите ви ги закопчуваат копчињата и ве хранат со каша од гриз. Но, како може човек да прерасне во нешто корисно ако во детството не слуша за ѕвезди и големи луѓе, туку јаде каша од женски раце?

Дедо мириса на тутун и сонце. Тој ја нарекува својата баба „мајка“, а мајка му „ќерка“. Но, неговото вистинско пријателство е со неговиот внук. Тие се запознаени со истата тајна. Светот за нив е подеднакво свеж и мистериозен.

Затоа, на вечера итро си намигнуваат и се смеат со очи. Сега ќе станат и ќе одат заедно. Можеби оди на риболов, или можеби поправка велосипед. Внукот е заинтересиран да живее, но дедото не се плаши да умре.

Одамна немаме војни или епидемии. Дедовците никој не ги убил, но некаде исчезнале. Ги оставија бабите и отидоа кај други. Глупаво си ги трошеа животите и не доживеаја да ги видат своите внуци. Тие не основале семејство и останале без деца.

Накратко, сè стана лабаво и мрдна од основата. Затоа има толку многу каприциозни и нервозни деца во светот. И има многу бескорисни старечки мажи кои пијат од досада и никого не нарекуваат „внук“.

Протоереј Андреј Ткачев