Која е причината за „студенилото“ што го чувствувам кога се молам? Како да се справам со тоа?...

 

Која е причината за „студенилото“ што го чувствувам кога се молам? Како да се справам со тоа?

Студеноста во молитвата се должи или на душевниот замор или на духовната ситост или на телесни задоволства и одмори или на страсти кои доминираат во душата, пред сè на гордоста.

Сето тоа е против духовниот живот, во кој молитвата зазема централно место. Така, пред сè, тие предизвикуваат да пресуши изворот на молитвата во нас.

Ова, сепак, може да се должи и на отстранувањето на благодатта, што се случува со Божествена отстапка. А еве зошто: Кога нашата душа гори од Божјата желба и од нашето срце излева горлива молитва, немаме ништо друго освен милосрдна посета на благодатта. Но, ние, кога оваа благословена состојба предолго се продолжува, мислиме дека со сопствената борба постигнавме нешто големо и нè совлада суетата. Затоа, од педагошки причини, благодатта се отстранува и нашата душа останува сама, гола и слаба, неспособна да живее духовно, студена и неподготвена да се молиме...

Значи, што ќе правиме за да излеземе од оваа ситуација?

Најпрво ќе се погрижиме да ги неутрализираме нејзините причини. И тогаш, и покрај сето студенило на нашите души, ќе истраеме и трпеливо ќе го извршуваме нашето секојдневно молитвено правило, обидувајќи се од една страна да го концентрираме нашиот ум на зборовите на молитвите, а од друга страна да разбудиме во нашите срца чувства на љубов кон Бог. Со текот на времето, Бог, гледајќи го нашето смирение и покајание, повторно ќе ни ја испрати Својата благодат, која ќе го избрка духот на студенилото, како што ветрот ја брка маглата.

Како ќе добиеме топлина во молитвата?

Со подвиг и трпение, со овие две горливи молитви ќе оживее во нас. Потребно е многу време и труд. Ама, да не се лутиме, да не се досадуваме. Нашиот труд, доколку е систематски и упорен, дефинитивно, порано или подоцна, ќе биде крунисан со успех. Тој ќе биде крунисан не поради нас, туку поради бескрајната Божја милост.

Добро е да го навикнете јазикот на Исусовата молитва „Господи Исусе Христе, помилуј ме“ или која било друга кратка молитва со умот концентриран во срцето. Потрудете се да предизвикате во своето срце, така да се каже, мала рана. Вашиот систематски труд наскоро ќе ја создаде оваа рана. И тогаш Господ ќе ве награди со Својата сопствена харизматична молитва.

Брзање во молитвата

Совеста ве контролира затоа што сте премногу избрзани во вашата молитва. И тоа е разумно. Зошто му се покоруваш на непријателот? Тој е тој што ве мотивира: „Побрзо... побрзо...“. Избрзаната молитва нема духовен плод. Затоа направете си правило да не брзате. Молете се да не ви се изговори ниту еден збор од вашите усни, вашиот ум да не разбере и вашето срце да не доживее. Мора да се фрлите во оваа борба со воена одлучност. А кога непријателот ќе ти дошепне: „Прави вака или она“, треба да му одговориш: „Знам што ќе направам. Не ми требаш. Бегај одовде! “. Само молитвата ја храни душата. Вашата молитва, сепак, е површна, а не суштинска. Затоа душата ти останува незадоволна, гладна...

Свети Теофан Затвореник