Има место во Евангелието каде Христос ни вели: Внимавајте како слушате - односно: Внимавајте како го слушате словото што допира до вас...

 Има место во Евангелието каде Христос ни вели: Внимавајте како слушате - односно: Внимавајте како го слушате словото што допира до вас...

Секогаш ни се чини дека слушаме, разбираме; но денес повторно ја читаме параболата за сејачот, уште еднаш - па што? Таа е толку јасна, толку позната; се чини дека не ни треба повторно да го слушнеме, би можеле да го повториме, да го кажеме, да го објасниме. Но, кој од нас може да каже дека живее според тоа долго време? А еве ги зборовите Христови: Внимавајте како го слушате словото Божјо - не се залудни. Слушаме и паметиме; слушаме со нашите уши и паметиме со меморијата на главата; но дали овој збор допира до нашите срца? И притоа, ако живиот збор не допре до нашето срце, тој само ќе звучи во нашите мисли и нема да донесе никаков плод.

Ајде да размислиме за тоа; има бесконечен број евангелски пасуси кои толку многу ги сакаме, кои се толку убави, кои толку добро ги знаеме, кои би можеле да ги кажеме и објасниме секому; но нема ли да застанат пред нас некој ден, на судниот ден, како прекор - не затоа што не разбравме, туку токму затоа што разбравме, а сепак воопшто не живеевме според тоа?

Денешната парабола зборува токму за ова. Има луѓе кои имаат длабоко срце, кое е длабоко изорено - со страдање и сочувство, љубов, тага, до кои допрела свеста за страшната осаменост на човекот кога нема Бог во неговиот живот. И во такво срце Божјото слово паѓа како семе и се прифаќа како добра почва: оди длабоко, се вкорени, оживува со сето искуство од животот на оваа личност, и страдање и радост - се храни со сè, и никнува и вроди со плод. Но, колку малку такви зборови вродиле со плод во животот на секој од нас, во мојот живот и веројатно, несомнено, во вашиот живот!

Колку пати сме го слушнале живото Божјо слово, кое нè разбранува и возбудува; а миг подоцна, уште пред да излеземе од црквата, нè понесе млаз празни мисли, озборувања, разговори - бевме опустошени; ништо не остана. Од ова никне не остана ништо што би можело да изникне и да вроди со плод, зашто самото семе го носи ветрот, како бура, го носи туѓиот празен збор и нашиот празен разговор.

И понекогаш овој збор заглавуваше, како да паднал во пукнатината на тој камен што го носиме во себе, што го нарекуваме нашето срце, нашата свест. И се задржа и почнува да никнува; но и овде нема долго да живее, зашто не може да се вкорени во камено, тврдо, студено срце. И овој збор умира. Се чинеше како да израсна, а имаше надеж дека ќе вроди со плод - и не остана ништо...

И понекогаш постои длабоко срце што може да го прифати; и секој од нас има толку длабоко срце - само го оставаме да се стврдне, да олади. Срцево треба да го здроби - животот, луѓето, Господ - како со чекан, за да може барем пукнатина, за под замрзнатата, фосилизирана кора да се види земјата, таа плодна земја што може вроди со плод.

Размислете за зборовите на Христос: „Слушај! – и размисли како слушаме: џабе? На сопствена пресуда и осуда? Или не - до живот вечен?.. А колку е милостив Господ. Ни кажува дека на некои им е дадено да разберат; Она што не го разбираат им се објаснува на другите за да разберат; а за другите нема потреба од објаснување, бидејќи ако сфатат со глава и отфрлаат со срце, каква ќе биде нивната одговорност! Исус Христос вели: За таквите луѓе се зборува во параболи, за да слушаат, а не да слушаат: да не се осуди човекот од ова студено, мртво разбирање на умот, од таква мртва глава вера. Параболата ни се открива до степен на нашата отвореност и разбирање. А разбирањето е во срцето, а не во главата; Преку искуството на животот, преку крвта, се стекнува разбирање на зборовите Божји.

Во текот на оваа недела, да почнеме да размислуваме за тоа кои сме во оваа парабола? Каде паѓа житото? Каде паѓа словото Христово? Во трње што ќе го задуши, ќе го убие, ќе го задави? На камен, каде ќе расте и ќе умре од топлина и сувост? Или покрај патот, каде што ветерот ќе го однесе и каде што ќе го ограбат сите предатори на животот? Или има добро срце?.. А ако нашето срце не е такво, тогаш да си го поставиме прашањето: Како може да се скрши овој камен, како да се оживее студеното срце?

 Амин.

Митрополит Антониј Сурожски