Зошто нашите животни часови се толку бесмислени?...

 

Зошто нашите животни часови се толку бесмислени?

Добро прашање! Ваквите прашања се знаци на здрава душа. Душа на која не и е удобно во мирен и непроблематичен живот. Таа е жедна за нешто друго над заедничките мерки. Стерилното секојдневие не ја исполнува.

На крајот на краиштата, како би можел да се чувствува орел во кавез? Како е да му ги исечете крилјата, да се движи низ двор и да јаде семки за храна? Како може да прифати да оди со наведната глава, кога е создаден за височини?

Тогаш сте загрижени затоа што ништо не ве исполнува. Вашата душа никаде не наоѓа задоволство. И мило ми е што си загрижен. Загриженоста не е рефлексијата и потрагата.

Загрижувачки би бил компромисот и помирувањето со најмал труд, со „не се досадуваш“. Човекот нека ги задушува во себе желбите и возвишените визии. Да престане да копнее по небесата.

Нека не го потресе длабоката молитва на Свети Августин: Ти нè направи за себе, Боже, и нашето срце е немирно додека не почива крај тебе. Вознемирувачко и трагично би било на прашањето „зошто живеам“, да нема друг одговор освен „јадеме, пиеме, утре ќе умреме“ (1. Кор. 10' 32).

Односно „доаѓаме од нула и одиме до никаде“!

Така е. Ако душата не била дрогирана од опијатите на хедонизмот, среброљубието, сензуалноста и ако не и е испран мозокот од медиумите, природно е да се вознемирува.

Одговорот на овие проблеми е од поинаков редослед. Ќе го бараме во Бога. Тој е, за нас христијаните, Творец на животот и во Него ќе ја бараме неговата цел.

Значи, ако го отвориме Битие, ќе научиме дека Бог нè создал „по Свој образ“ и нè повикува да станеме Негово „подобие“. Да личиме на Бог! Во вечниот извор на љубовта, мирот, радоста, мудроста. Целта на нашиот живот е да станеме Светители.

Сè друго не се мали или големи вистини, ниту мали или големи лаги. Тоа се огромни лаги и незамисливи измами. Сите Божји заповеди нè наведуваат да се заљубиме во Христа со сето срце!

Митрополитот Месогаски г. Николај во својот личен дневник пишува: Човекот ме разочара уште од детството и сите години како природа. Бев генијално отпуштен, но во мене сликата за него како можност, што може да се направи.

Небесното достигнување на човекот ме фасцинираше повеќе отколку да сум го сретнал во ангелскиот свет.

Божественоста на човекот е можеби единствената точка што ме импресионираше повеќе од Божественоста на... Бог. Враќањето во рајската состојба е повеќе шокантно отколку да се остане во него.

Тоа е побожествено; не како движење, затоа што наликува на пад - Бог не се враќа - туку како величина, како чудо. Неговата благодат е обезбедена. Неговото испрашување дегенерира. Неговото постоење постојано се докажува.

Сите ние сакаме да ја вратиме оваа Божествена цел во нашите животи. Бог е секогаш подготвен да не прими во своите раце и да не поведе на ова големо патување. И тогаш нашиот живот не само што ќе има длабока и суштинска смисла, туку ќе биде среќна реалност.

Архимандрит Атанасиј Мисос