Дали свештениците плачат?...

 

Дали свештениците плачат?

Дали свештениците плачат?

- Да, плачат и ги боли.

- Гледаш како плачат во самотија. И во тага плачат.И на исповед плачат..

А зошто плаче свештеникот?

- Свештениците плачат од многу причини...

Но, зарем свештениците не се Божји луѓе? Зошто да плачат?

- Да, свештениците се Божји луѓе, тоа е точно, но тие не се суперхерои или камења. Тие се човечки суштества.

Но, зошто свештеникот плаче?

- Свештениците плачат во самотија. Опкружен со луѓе да, но сам.

Плачат од носталгија за своите семејства, кои се далеку од оние што ги сакаат, кои не можат да останат со нив во добри и лоши времиња, кои не се блиски со пријателите со кои пораснале.

Плачат и за недоразбирање. Свештеникот не може да биде болен, да се чувствува уморен, да има пријатели, да тагува и да бара луѓето да бидат цели, и колку и да прави добри работи, тој секогаш ќе биде „подложен“ на критики.

Плачат од фрустрација затоа што понекогаш дури и да дадат се од себе, луѓето не реагираат. Како да се борат сами со себе.

Плачат од слабост кога гледаат болка, проблеми, болести, сиромаштија и страдања на своето стадо и не можат ништо друго освен да се молат, да се придружуваат, да разберат и да се сожалат.

Плачат и тие“ од радост кога го живеат својот повик, кога му служат на ближниот, кога ги сфаќаат плодовите на пораката.

Тие плачат од љубов кога добиваат вистинска и посветена наклонетост од некои добри луѓе, кога ја чувствуваат Божјата љубов во нивните животи.

Свештениците плачат сами и немо. Бегалци во Божјото срце.

А свештениците плачат од тага за своите гревови и несреќи, бидејќи на крајот на краиштата и тие се грешници.

Затоа да се молиме за свештениците!