ЗА БОГАТСТВОТО - Свети Филотеј Зервакос

 ЗА БОГАТСТВОТО - Свети Филотеј Зервакос

ВИСТИНСКАТА СРЕЌА Е

ВО СЛЕДЕЊЕТО НА ЗАПОВЕДИТЕ БОЖЈИ

 

...Богатите го напуштаат овој свет исто како и сиромашните: богатиот од Евангелието умре исто како сиромавиот Лазар, кој немаше ништо, ниту парче облека, ниту парче леб. Затоа умираат и богатите и сиромашните, за што пророкот Давид пее: „Богатството поминува, затоа не го давајте срцето свое“. Ако богатството тече како река, не давајте му го срцето, бидејќи нема да остане. Според тоа, богатството не му носи никаква среќа на човекот.

 

БОГАТСТВО СТЕКНАТО СО НЕЧЕСНОСТ

 

Познавав двајца многу богати луѓе од мојот роден град, кои со голем труд и борба стекнале големо богатство, но со нечесни средства: изнуда, кражба, лихварство и други трикови. Склучувале договори и договори со сиромашните, за да им ги украдат лозјата, нивите, домовите, па дури и добитокот доколку навреме не им го вратат заемот што им го дале. Стекнале богатство и станале многу богати, но и покрај тоа не биле среќни. Подоцна и двајцата починале. Кога умре првиот, го проколнаа, затоа што не само што неправедно се однесуваше кон сиромашните, туку и никогаш не сакаше да даде ни корка леб на ниту еден сиромав. Кога умре, со него умре и целото богатство што го поседуваше. По три години неговите посмртни останки биле преместени во друг гроб: кога бил отворен гробот, неговото тело било целосно нерасипано поради клетвата. Неговото тело не се распадна, но беше целосно црно, а устата му беше отворена! Јазикот му испадна од устата, а рацете му беа во положба како да сака да грабне нешто од некого. Луѓето кои го виделе ова биле преплашени и побегнале.

Неговите синови - кои не ги воспитал и не ги поучил на Божјиот пат, ниту за исполнување на Божјите заповеди, туку само да се стремат кон богатство, му го земале богатството и го расфрлале на разврат, коцкање и забава. Многу брзо паднаа во сиромаштија.

Еден од неговите синови брзо го изгубил целото свое наследство на картички. Го напушти родниот град и замина во Атина да игра карти со големите картиџии, каде за кратко време изгуби се и остана без никаде. На крајот се самоуби пукајќи си со пиштол. Така го загуби животот и душата.

Вториот син се препуштил на разврат и трошење пари. Набргу физички се разболел од многу разврати. Се разболел од туберкулоза и сифилис и умрел без ниту една драхма.

И третиот син, кој беше мој школски другар, заврши на тажен начин. Тој молеше по улиците, барајќи од минувачите да му дадат драхма или цигара.

Ниту еден од овие тројца синови на богатиот не се грижел за сиромашните, обидувајќи се да ги натера луѓето да му простат на својот татко, макар и на овој начин. Никој од тројцата не дозволи да се отслужи ниту една Литургија за упокојување на душата на нивниот татко. Тие не направија ништо. Така, нивниот татко не само што не се израдувал со своето богатство, туку и ги несреќил своите деца со своето богатство.

Кога го ископале телото на богаташот и виделе дека не се распаднало поради многуте клетви, народот се согласил да го повикаат митрополитот да му чита опустошувачки молитви над неговото тело, за да се распадне. Митрополитот дошол и клекнал на гробот, прочитал молитви над телото на богатиот и потоа повторно го погребале. Меѓутоа, кога после две-три години телото повторно било ископано, тоа сè уште било во нераспадната состојба. Еден од неговите внуци, по професија лекар, рекол дека, наводно, составот на почвата во гробот е таков што телото не може да се распадне, па затоа треба да биде закопано на друго место.

Тогаш некои луѓе од неговиот град решија да ги фрлат посмртните останки на богаташот во морето, бидејќи земјата не сакаше да го прими. Го ставија во чамец, му врзаа огромен камен околу вратот за да потоне на дното на морето. Потоа го фрлиле во вода. Но, ни морето не сакаше да го прими: следниот ден морето го исфрли на брегот, заедно со камен врзан околу вратот. Жителите на тоа село земале камења и го закопале неговото тело, велејќи: „Анатема за неговата душа“... А жителите на другите села што минувале по тој пат го гаѓале со камења, фрлајќи му клетва на душата. Еден богат човек од тоа село, кога еднаш бев таму, ме одведе кај себе и ми понуди гостопримство. Следниот ден отидовме во малата црква. Откако ги бакнавме иконите, излеговме од црквата и ми даде камен. Го прашав: Зошто ми го даде овој камен? А тој ми одговори: „Земи го сега, а подоцна ќе ти кажам зошто“. По некое време наидовме на куп камења и ми рече: „Ова е анатема за Н. Н. (на споменатиот богаташ) и секој што ќе помине по овој пат го фрла со камен и го анатемисува“. Се згрозив кога го слушнав ова и извикав: „Што зборуваш! А вие сте ми некои христијани! Човекот умрел пред толку години и добил според неговите дела. Дали уште треба да го анатемизирате? Црквата и Христос нè учат да ги сакаме нашите непријатели и да се молиме за оние што нè прогонуваат и мачат“. Го фрлив каменот настрана, што и тој го направи истото. Го уверив дека тоа што го прават е грев и му реков: „Оди кај свештеникот во недела, затоа што нема да можам да бидам овде, и кажи му да направи панихида за овој човек“. Прости му. Секој човек ќе биде прославен или понижен според неговите дела. Но бидејќи никој од неговите синови не го направи тоа, ние имаме должност да му платиме панихида. Сите го анатемисаа, а сега сите нека му простат. Бог бара од нас да им простиме на нашите непријатели. Самиот Христос, дури и кога Го распнаа, се молеше за оние што Го распнаа, велејќи: „Оче, прости им, зашто не знаат што прават“ (Лк 23, 34). Ова што го правите е голем грев и мора да се покаете и да му простите“.

Како што подоцна дознав, тие му одржаа панихида и престанаа да фрлаат камења по неговиот гроб и да го анатемисуваат.

Па, каква среќа си доби овој човек со своето богатство? Мислеше дека ќе се израдува себеси и своите деца со своето богатство, но целосно не успеа. Затоа, богатството не носи никаква среќа. Човек не треба да се стреми кон стекнување богатство, ниту да сака ниту да се грижи многу за стекнувањето богатство. Господ ни вели: „ Не собирајте богатства за себе на земјата... но собирајте си богатства на небото, каде што ни молец, ниту ‘рѓа ги јаде, и каде што крадци не ги поткопуваат, ниту крадат“ (Мт 6: 19- 20). Господ нè учи да стекнеме богатство за себе на Небото, каде што не поминува и не исчезнува, туку вроди со плод со небесна среќа, чест, слава и Царство Небесно...