Причината за Крстот

 Причината за Крстот

Зборот на Крстот, во сите времиња, звучи парадоксално. Меѓутоа, кај нас, кој ги обожи удобноста и изобилството, разумот на крстот не само што е нелогичен, туку и некомпатибилен со логиката на светот.
Тој е страшен за правилата на неговиот живот, за стремежите во потрагата по среќа и убави времиња.
А сепак Евангелието цврсто инсистира на објавување на Христовото слово „кој сака да дојде по мене, нека се одрече од себе, нека го земе својот Крст и нека оди по Мене“.
Самоодрекувањето и кревањето на Крстот ја откриваат автентичноста на нашиот повик и нашата судбина.
Гласните и лесни слогани на светот, дури и на почетокот да не фасцинираат, на крајот нè разочаруваат, бидејќи нè доведуваат во заблуда и ја искривуваат смислата на животот. Тие ја покажуваат залудноста на сите човечки суштества, кога тие не се проткаени со Божјиот дух.
Крст и самооткажување
Проповедта на Крстот запечатена со Христовата страст на Крстот укажува дека „кој сака да ја спаси својата душа, ќе ја загуби, а кој ќе го загуби животот на благодатта и евангелието, ќе ја спаси“ .
Еве го патот што Бог го избрал, да дојде кај луѓето и луѓето да одат кај Бога. Тоа е контрадикторен пат. Пат што ја предизвикува логиката и нè повикува да и веруваме на вистината што ни ја открил Бог.
Тежок, напорен и болен пат, но неговиот крај е спасителен. Да се ​​одречам себеси значи да се ослободам од задушувачкото јаже на егото.
Се ослободувам од апсурдот што ме тера да преувеличувам и да се издигнам во идол околу кој барам мојот живот и животите на оние околу мене да се вртат околу него. Ова е самоуништувачко.
Затоа што секогаш кога се занимаваме исклучиво со себе и со задоволување на сопствените желби, не можеме да ги почувствуваме потребите на другите. Меѓутоа, вака му ја затвораме вратата на Бога и не можеме да се соединиме со Него.
Не смееме да заборавиме дека самоодрекувањето и кревањето на Крстот со трпение и надеж го наведува верникот во Христа да го победи своето мачеништво. Како што забележува еден учен владика „на Голгота имаше три Крста.
Двата беа крај на патувањето на двајца разбојници, средниот беше едноставно раскрсница. Затоа што Оној кој се возвиши над него живееше живот во љубов и вистина и преку Крстот одеше кај Отецот.
Но, сепак, благодатта и силата на рстот Христов влијаеше и го преобрази еден од другите два Крста, правејќи го „портата“ на рајот преку покајанието. Ова е многу суштинска утеха за оние кои денес носат Крст на вина“.
Крст и спасение
Па, затоа, затоа што Крстот Христов ги осветлува мртвите краеви и темнината кои толку често нè плашат. Нè ослободува од заблудите и идолите што нè заробуваат. Тој нè лекува од нашите страсти и слабости, кои нè мачат и нè мачат.

Крстната болка секогаш ќе биде осветлена од радоста на Воскресението. Затоа што крстот без Воскресение е неуспех и трагедија, додека Воскресението без крст ќе биде победа без тежина и вредност.
Крстот и Воскресението се испреплетуваат не само во тајната на нашето спасение, туку и во подвигот и животот на верникот.
Затоа намерното кревање на крстот не е болна склоност на човекот кој бара задоволство во страдањето. Тоа е извор на сила што ги трансформира тешкотиите и проблемите на животот.
Тоа значи дека низ борбата и агонијата на животот, дури и да не победуваме секогаш, барем духовно созреваме, за да можеме да ги издржиме искушенијата и да одиме напред.
Драги браќа, Крстот не е само најважниот и најкарактеристичен симбол на христијанинот.
Тоа не е само израз на борба и победа, на жртва и слава, на живот и спасение. „Крстот е Божјиот секојдневен одговор на трагедијата и очајот на грешниот човек“
Тоа е чудото на Божјата љубов, која нестрпливо нè чека, да не спаси.
Амин

Архимандрит Никанор Карагиани