Зошто не одите во Црква?...

 

Зошто не одите во црква?

Малкумина се оние кои доаѓаат во Црква. Колку тажно! На танци и забави трчаме доброволно. Глупостите на пејачите ги слушаме со задоволство. Со часови уживаме во безобразиите на актерите, без да ни е досадно. И само кога зборува Бог се проѕеваме, гребеме и добиваме вртоглавица.

Но, и на тркачките патеки, иако нема покрив да ги заштити гледачите од дождот, повеќето трчаат како манијаци, дури и кога врне силен дожд, дури и кога ветрот крева сè.

Тие не го земаат предвид лошото време, студот или далечината. Ништо не ги држи во нивните домови. Но, кога ќе одат во Црква, пречка им станува и дождот. И ако ги прашате, кој е Амос или Овидиј, колку пророци или Апостоли има таму, тие не можат да отворат уста.

Но, за коњите, пејачите и актерите можат да ве информираат до секој детал. Дали е оваа ситуација?

Ги славиме спомените на Светите и речиси никој не се појавува во храмот. Се чини дека далечината ги мами христијаните во невнимание, поточно не далечина, туку само невниманието ги попречува.

Зашто, како што ништо не може да го спречи оној кој има добра намера и ревност да направи нешто, така и несовесниот, бавниот и одолговлекувачкиот може сè да го попречи.

Мачениците ја пролеаја својата крв за Вистината, а ти броиш толку кратко растојание? Ги жртвуваа своите животи за Христа, а вие не сакате да се измачите ни малку?

Господ умре за тебе, а ти Го презираш? Ги славиме спомените на Светите, а ти е досадно да доаѓаш во храмот, претпочитајќи да седиш дома? А сепак, мора да дојдете, да го видите ѓаволот поразен,  Бог прославен и Црквата триумфална.

„Но јас сум грешник“, велиш ти, „и не се осмелувам да се соочам со Светителот“. Само затоа што си грешник, дојди овде, за да бидеш праведен. Или не знаете дека дури и оние што стојат пред светиот жртвеник направиле гревови?

Затоа Бог ги поштеди свештениците да страдаат од одредени страсти, за да можат да ја разберат човечката слабост и да им простат на другите.

„Но, бидејќи не го задржав она што го слушнав во црквата“, ќе ми рече некој, „како да дојдам пак? Дојдете и повторно слушнете го Божественото слово. И сега обидете се да го спроведете.

Ако ставиш лек на раната и не зарасне истиот ден, нема да го ставиш пак следниот ден? Ако дрвосечачот, кој сака да исече даб, не успее да го пресече со првата секира, зарем не го удира и втор, петти и десетти пат? Вие го правите истото.

Но, ќе ми кажеш, сиромаштијата и потребата од работа те спречува да одиш во црква. Но, овој изговор исто така не е разумен. Има седум дена во неделата. Бог ги сподели овие седум дена со нас.

И ни даде шест, додека еден за себе остави. На овој единствен ден, значи, не прифаќате да престанете да работите?

А зошто велам цел ден? Она што го направила вдовицата на Евангелието во случајот со милостината, направете го истото во текот на овој еден ден.

Таа даде две минути и доби многу благодат од Бога. Позајми му два часа на Бога, одење во црква, и ќе си го донесеш дома профитот од безброј денови.

Но, ако не се согласувате да направите нешто вакво, размислете дали со овој став ќе ги изгубите напорите долги години. Оти ​​Господ кога е презрен знае да ги растури парите што ги собираш работејќи во недела.

Но, дури и да најдеш цела ризница полна со злато и поради неа да отсуствуваш од храмот, твојата загуба би била многу поголема, а поголема, бидејќи духовното е супериорно од материјалното.

Бидејќи материјалните нешта, дури и да се уште многу и обилно да течат од секаде, ние не ги носиме во другиот живот, не се носат со нас во рајот, не се претставени на тој страшен Господов чекор. Но, многупати, дури и пред да умреме, не оставаат.

Напротив, духовното богатство што го стекнуваме во Црквата е неотуѓиво поседување и не следи насекаде.

„Да, но можам“, вели друг, „да се молам и дома“.

Се залажуваш човече. Се разбира, можно е да се моли дома, но невозможно е да се молиш како што се молиш во црквата, каде што има толпа Отци и каде што се упатува едногласно молење кон Бога.

Господ не те слуша толку многу кога Му се молиш само Нему, колку кога Му се молиш заедно со твоите браќа.

Затоа што во Црквата има повеќе духовни услови отколку дома. Тука е единството, договорот на верниците, врската на љубовта, молитвите на свештениците.

Затоа, на крајот на краиштата, свештениците служат со богослужбите, за да се зацврстат најслабите молитви на луѓето со нивните најсилни молитви, сите заедно да се вознесат на небото.

Кога се молиме индивидуално, ние сме немоќни, но кога ќе се собереме сите заедно, тогаш стануваме посилни и во поголема мера ја привлекуваме Божјата милост.

Еднаш Апостол Петар бил окован во затвор. Но, од насобраните верници се упатила жестока молитва и тој веднаш бил ослободен.

Значи, што би можело да биде помоќно од заедничката молитва, од која корист биле дури и овие столбови на Црквата?