Предупредување до целиот свет...

 

Предупредување до целиот свет...

Зошто некои луѓе талкаат толку бесцелно и прават такви неинтересни работи? 

Затоа што не се сигурни за целта на нивниот живот,  за дестинацијата на нивното земно патување. Зошто некои луѓе се преоптоваруваат со непотребни обврски, преземаат прекумерни дејствија, до тој степен што не можат слободно да се движат под таков товар на обврски?

Затоа што не го знаат едното „што е потребно“.

Ни треба само едно: Царството Божјо. 

Чудотворецот Христос се обидел да ги насочи погледите и вниманието на сите луѓе кон оваа дестинација. Секој што размислува вака има само една цел: Бог. Чувство: љубов. Копнеж: да се приближиме до Бога. 

Блажен е оној кој ја достигна оваа мерка. Овој човек стана како леќата што ги собира сончевите зраци за да создаде оган.

Зборовите што Христос и ги кажа на Марта: Марто, Марто, ти се грижиш и се трудиш за многу работи (Лк. 10: 41) всушност беа проверка, предупредување за целиот свет. 

И ова едно нешто што навистина ни треба  е Царството Божјо  За сето она што Господ рекол и направил, тој ја имал оваа цел на ум. Таму беше собран сиот пламен, кој ги осветлува оние патници кои шетаат по клисурите и виорите на овој привремен живот...

И кога Господ Исус се качи, виде големо мноштво, се трогна од нив и ги исцели нивните болни (Матеј 14:14). Тоа се случило во времето кога царот Ирод му ја отсекол главата на Свети Јован Крстител. А кога Исус го слушна ова, се качи на брод и замина „сам во пусто место“.

Господовата навика беше често да се повлекува во пустината, во пусти места и во планини.

Тој го направи тоа од три причини:

Прво , да направи кратки паузи од Неговите интензивни и разновидни активности, за луѓето да можат да ги примат Неговите учења и чудата што Тој ги направил.

Второ, да им даде пример на Апостолите и нам  дека е потребно да се повлечеме, да влеземе во нашата ризница за да останеме во молитва сами со Бога. Тишината го прочистуваат човекот, го учи на потчинување на Бога и му даваат духовна јасност и сила. 

Трето, да ни покаже дека добриот и корисен човек не може да се сокрие. Не може да се сокрие град, што се наоѓа на врв планина (Матеј 5,14). Така покажа и посочи кое е вистинското место за пустиниците и монасите.

Црковната историја тоа го докажа илјадници пати. 

Нема ниту еден пустиник, молитвеник и чудотворец, кој успеал да се скрие од луѓето. Многумина прашуваат без причина: Што прави монахот во пустина? 

Зарем не би било подобро монахот да живее во светот,  меѓу луѓето и да им служи? Но, како може да запали свеќа што не е запалена? 

Монахот ја носи душата во пустината како неизгорена свеќа. Ја носи во пустината за да ја запали со молитва, со пост... Ако успее да ја запали, Неговата светлина ќе свети во целиот свет. 

Луѓето ќе го следат и ќе го најдат,  дури и ако се крие во пустина, во оддалечени планини или во непристапни пештери. Не, монахот не е бескорисен.

Тој е способен да стане многу покорисен за другите од кој било друг. Тоа во овој случај многу јасно го покажува Господ Исус Христос. Залудно се криеше од народот во пустината, зашто мноштвото го најде и тргна по него.

Господ ги погледна и „почувствуваше сочувство кон нив, зошто беа изгубени како овци без пастир. Долу во градовите, синагогите беа полни со самоназначени пастири, кои всушност беа волци во овча кожа. 

Луѓето го знаеја тоа, го чувствуваа,  исто како што ја знаеја и почувствуваа неизмерната милост и љубов Христова кон нив. Луѓето знаеја и чувствуваа дека Господ Исус Христос е единствениот Добар Пастир, дека Неговата грижа за нив е искрена, љубовна... 

Затоа го следеа во пустината. И Господ ги исцели нивните болни.  Луѓето чувствуваа дека имаат потреба од Господ Исус Христос, не бараа од него да прави чуда од залудна љубопитност, туку од голема потреба.

Свети Николај Велимировиќ