Свеќата...

 

   

Свеќата

Наједноставната и најчеста постапка на секој христијанин, влегувајќи во Црквата, е да запали свеќа.

Но, оваа акција не е толку едноставна. Тоа е нешто од кое христијанинот треба да се научи и духовно да има корист. Ништо не се случува во Црквата без цел.

Ништо не е излишно. Ништо не е премногу. Ништо не е без значење и смисла. Сè придонесува за обожавање на Бога „во дух и во вистина“, како што и рекол Христос на Самарјанката.

Значи, палењето на свеќата има значење. И тоа не смее да се прави механички од страна на христијанинот.

Со палење на свеќата не му принесуваме...светлина на Христа!

Не ја палиме, за да види Христос!

На Христос не му требаат...наши светла!

На нас ни треба светлина за да видиме. Што да се види?

Ајде да го видиме ЛИЦЕТО НА ХРИСТОВО!

Тој е изворот на вистинската светлина! Само од Него нашата душа може да се просветли! И затоа ја палиме свеќата: Да Го молиме да нè осветли со светлината на Неговото Лице. Во Твојот оган гледаме светлина!

Палењето на свеќата е повод верникот да ја изрази својата благодарност кон Христа затоа што заслужил да ја спознае ВИСТИНСКАТА СВЕТЛИНА и го ослободил од смртоносната темнина на непознавањето на Божјата волја од темнината на гревот.

Светлината на свеќата е потсетник на Христовите зборови: Јас сум светлината на светот; кој ме следи, нема да оди во темнина, туку ќе биде светлина на животот (Јован 8:12). Далеку од Христа, а надвор од Црквата има ТЕМНИНА. А кој оди во темнина, не гледа каде паѓа...

Палењето на свеќата сè уште е симбол на нашата молитва во Црквата. Како што свеќата постојано, без прекини гори и ја шири својата весела светлина, така и молитвата мора да се постапува во нашите срца непрекинато и со несмален интензитет за време на престојот во Црквата.

Со палење на свеќата во нас треба да се разгори ревноста, да се молиме вистински - без бесцелно талкање на нашите очи ваму-таму; без муабети со другите, кои како набрзина воздушна струја го гаснат треперливиот пламен на нашата молитва...

Нашата запалена свеќа, конечно, укажува на нешто многу длабоко и важно. Свеќата додека е запалена се топи. Не може да гори и осветли без да се стопи! Така и Христијанинот, ЗА ДА БИДЕ СВЕТЛИНА, која свети „пред луѓето“ во слава на Божјото име, МОРА ДА ИМА ЖРТВЕН ДУХ. Без труд и жртвен принос, не може да има светлина, која ги проголтува и растерува различните темнини на светот.

Запалената свеќа е мала жртва. Жртва на пофалба. Жртва на пофалба. Жртва на молба. На Оној кој е Светлината на светот, на Христос. И на Неговите Светии. Каде што и тие станаа светлина и водичи на светот.

Со овие помисли христијанинот мора да си ја запали свеќата, се додека не сака да и робува на темнината, туку да ја користи светлината за да го подигне УМОТ и СРЦЕТО кон Бога.