Не ме оставај сам моли се за мене...

 

Не ме оставај сам моли се за мене

Тоа е тивкиот крик кој вели: Не заборавај ме, не биди рамнодушен кон мене, придружувај ме, не престанувај да ме сакаш, не оставај го мојот живот, не оставај ме.

Кога би можеле да ги фатиме пораките што ги емитуваат зборовите на оние околу нас, би ја сфатиле нивната вознемиреност, нивната несигурност. Но, тоа би значело дека ќе бидеме предизвикани да се дадеме себеси, нашите срца. „Сакај го својот ближен како себеси“ теоретски не се применува. Потребна е болка, надминување на сопствените потреби за доброто на нашиот ближен кој ни станува брат.

Едноставно и лесно е да се одговори „во ред“ на поканата да се молиме за оној што нè прашува. Но, „да се молиш за другиот е како да ја пролеваш својата крв за него, бидејќи нашиот брат е нашиот живот“ според Свети Силуан Атонски.

Поистоветувањето на болниот брат со самите себе претпоставува предавање на самите себе, што предизвикува ослободување од нашата себичност, а со тоа и многу радост.

Сметаме, и можеби е, материјалното милосрдие како знак на љубов. Но, човекот „само живее од леб“. За да живее понекогаш му треба уво да го слуша, рамо на кое ќе се потпре, срце што ќе чука за него.

Корисно е да се разбере нашето студенило, нашата попреченост, нашиот лажен неподелен живот. Сфаќањето дека не сме тоа што треба да бидеме како христијани води до покајание. Самоспознанието штити од илузија и лицемерие.

Секако Христос не бара од нас да го сакаме човештвото туку личноста која е блиску до нас, до нас, на нашиот пат. Не во смисла на милосрдието како предимство, туку на љубовта кон срцето која станува  одмор и сила за братот. Се разбира, нашата сопствена слабост и неред нè спречува да излеземе од себе „за да живее братот“. Но, зарем не треба да го разбереме, да се бориме, да го тестираме? Зар не е за нас Евангелието и животот Христов?

„Молете се за мене“ конечно може да стане огледало низ кое ќе ја видиме реалноста на самите себе. Како, ако сакаме, можноста да го вкусиме „другиот живот“ што се разликува од оној на овој свет на себичност, површината, тривијалноста што „ја живее смртта“. Односно да го вкусиме вистинскиот Живот кој има интерес, радост, полнота, вечност.

Извор: Интернет