Сакам грешници кои знаат кои се и кои не се...

 

Сакам грешници кои знаат кои се и кои не се...

Не, не сакам ревносни, ниту жестоки верници, ниту чисти и морални, посни и „побожни“.

Не, не сакам Православни кои не се христијани и христијани кои не се ближни. Затоа што да се биде Православен претпоставува да се биде христијанин, а да се биде христијанин претпоставува да се биде ближен.

Сакам грешници, валкани и неморални, кои го знаат својот грев и искрено плачат кога се сами.

Сакам грешници кои знаат кои се и кои не се.

Кои ја прават својата чесна борба чекор по чекор или ползејќи без да попуштаат во молитвите, без да бидат изиграни од властите, без да живеат со ароганцијата на нивните индивидуални достигнувања, без егоцентрични барања. Сакам грешници кои знаат кое е нивното место во Црквата.

Не, не сакам „светци“ што критикуваат додека помазуваат.

Не, не сакам „старешини“ кои имаат антицрковен дух, кои секогаш ги обвинуваат другите и секогаш се прогласуваат за сведоци и исповедници.

Сакам грешници како крадецот, како Марија од Египет, како Пелагија како таа миризлива блудница, како митарот... Сакам грешници кои ја разбрале длабочината на својот грев и на тој начин живееле како вистински Божји деца со понизност, со љубов, со надеж, со покајание, со послушност, со едноставност. Оние кои во своја кожа разбрале како е да се живее без Бог и сега го имаат само овој страв, не отпаѓаат од односот со Христос.

Сакам луѓе кои го направија својот живот жртва на љубов и добрина. Дури и ако прават грешки во животот.

Сакам луѓе кои сакаат мир, а не војна, кои носат единство, а не поделба, кои го посакуваат Христа а не нешто од Христа, кои живеат за Христа и не зборуваат за Христа.

Архимандрит Павлос Пападопулос