Еден брат постојано му се молел на Бога

 Еден брат постојано му се молел на Бога:

- Господи, немам страв од Бога! Затоа прати ми молња или некоја друга казна или болест или демон, па и тогаш мојата кутра душа нема да се плаши.

Понекогаш повторно се молеше и велеше:

- Знам дека многу згрешив пред Тебе, Владико, и дека моите грешки се безброј. Затоа не се осмелувам да побарам од тебе да ми простиш. Меѓутоа, ако е можно, прости ми заради твојата милост. Ако пак е невозможно, барем казни ме во овој живот и не ме ставај во пеколот во следниот. А ако и тоа е невозможно, прати ми дел од казната овде и ослободи ме од пеколот таму. Само почни да ме казнуваш сега. Но казни ме според Твојата милост, а не со Твојот гнев, Владико.

Така се каеше цела година и тоа го кажуваше со молитвени солзи, сесрдно , топејќи ги и гмечејќи ги телото и душата со пост и бдение и други неволји.

Еден ден, како седеше, како порано, тагувајќи и горко плачејќи, од својата голема тага, заспа.

И да! Христос се појави пред него и му рече со глас полн со радост:

- Што имаш, човеку? Зошто плачеш така?

Братот Го препозна и срамежливо одговори:

- Зошто паднав, Господи!

- Стани!

- Не можам, Владико, ако не ми ја подадеш раката!

Потоа ја подаде раката, го грабна братот и го крена.

Но, и кога стана, продолжи да тагува.

- Зошто плачеш, човеку? Зошто си тажен?- Господ повторно му проговори со нежен и весел глас.

- Не сакаш ли, Господи, да плачам и да бидам тажен, одговори братот, кој толку многу Те вознемирувам, иако уживав во толку добри работи од Тебе?

Повторно ја испружи раката, ја стави на главата на братот и му рече:

- Не жали повеќе. Зашто, ако ја дадов Мојата крв за вас, многу повеќе ќе ви дадам прошка на тебе и на секоја друга душа која навистина се кае.

Штом братот се опорави одвидението почувствува дека неговото срце е полно со радост. Така му било соопштено дека Бог го помилувал. И оттогаш живееше во големо смирение, благодарејќи Му.