ЉУБОВ И ПОСЛУШНОСТ...

 

ЉУБОВ И ПОСЛУШНОСТ

 Верата се раѓа во срцето во моментот кога се обраќаме кон Бога со покајание, кога ќе признаеме дека не можеме да живееме без Него.  Како што растеме во верата, сфаќаме дека покајанието мора да стане постојано, бидејќи Божествената благодат изобилува во срцето на личноста која се кае.  Постепено ни се открива вистината дека оние кои постојано го повикуваат Бога на покајание се Свети.  Не можеле ни да замислат дека нешто заслужуваат од Бога, освен Неговиот гнев, па секоја секунда од Него барале милост.

 Таквото смирение ја родило Божествената љубов во срцата на Светиите, а од љубовта Божја која пребива во душата, тие правеле дела на љубов и милосрдие.  Делата направени од Светите сведочеа дека нивната љубов и милост произлегуваат од чувствата на длабоко покајание, љубовта служела како доказ дека Светиот Дух пребива во срцата на Светите.  Љубовта прави големи работи.  Но, кога љубовта ќе престане да биде активна, таа престанува да постои.

 Ако не правиме добри дела, тогаш љубовта не живее во нашите срца и немаме вера.  Но некој ќе рече: „Ти имаш вера, а јас имам дела“: покажи ми ја својата вера без твоите дела, и јас ќе ти ја покажам мојата вера од моите дела“ (Јаков 2:18).  Светата Литургија не потсетува дека со Светите Тајни можат да се причестат само оние кои имаат вера и љубов.  Причестувајќи се со Телото и Крвта Христови, секој добива можност да ја донесе Христовата Светлина на овој свет.  Тогаш сите ќе знаат дека сме  Христови, бидејќи „ќе имаме љубов еден кон друг“ (Јован 13:35).

 Послушноста игра централна улога во целата историја на спасението.  Без послушност кон Божјите заповеди, спасението е невозможно.  Духовното исцелување е неопходно за да стане целина.  Вредноста на послушноста е толку голема што додека не се потчиниме на волјата Божја, нашето исцелување ќе биде невозможно.

 Послушноста честопати е погрешно сфатена, а за многумина послушноста е поврзана со еден вид ропство.  За многумина, послушноста е остаток од минатото, кога луѓето мораа да ги наведнат главите пред кралот.  Некои родители дури и ги третираат своите деца како нивните мали пријатели бидејќи се плашат дека послушноста ќе ја убие креативноста кај детето.

Децата воспитани од попустливи родители често чувствуваат недостаток на љубов, бидејќи попустливоста значи дека родителите не се грижат за нив.  Ним им се чини дека родителот кој вистински го сака своето дете би сакал да постави некои граници, ограничувања за да го заштити.

 Возраста и искуството им даваат предност на родителите бидејќи ги учат алатките потребни за водење и заштита на детето.  Родителите учат од искуство дека е погрешно да се остави прашањето за одење во храмот на дискреција на децата: бидејќи тие разбираат дека е неопходно децата да одат на училиште (сакале или не), треба да разберете и дека одењето во храмот е неопходно за духовно образование, тоа ќе ги подготви и децата за полнолетство.

 Послушноста исто така игра значајна улога во духовниот развој, важно е за нашата решеност да бараме духовно водство и да ги следиме благословите што ни се дадени.  Мажот и жената, послушни еден на друг, добиваат вистинска слобода во меѓусебно потчинување, бидејќи, откажувајќи се од својата волја, ги отвораат своите срца за благодатта Божја и исцелението на душата станува возможно.

 Послушанието на монахот кон игуменот и сите браќа дава и слобода, која монахот не може да ја стекне со предавање на самоволјата.  На ист начин, послушноста што свештеникот ја покажува кон Епископот му дава чувство на слобода, бидејќи преку таквото послушание тој се надева на волјата Божја.  Во животот на Светите монаси има многу приказни за тоа како Епископите ги прогонувале, но монахот кој мирно ги прифаќа страдањата станува Светител, бидејќи светоста не може да се постигне без страдање и подвизи.

 Епископ, игумен, сопруг, родител - секој човек надарен од Бога со моќ мора да користи љубов.  Заканите и принудата немаат место во животот на еден христијанин.  Сопругот, свештеникот, викар или Епископ кој ја врши својата власт без татковска љубов, ја издава љубовта Христова, чиј пример сме повикани да го следиме.  Врховноста на љубовта е основата на нашата христијанска вера и камен-темелник на нашиот однос со Бога.  Без љубов, христијанството е само филозофски тренд.

 Игуменот Трифун (Парсонс)