Да го издржиме нашето мачеништво за љубовта Христова

 Да го издржиме нашето мачеништво за љубовта Христова

Искушенија, трпение

Во времето на мачениците, Бог ги поштеди на овој начин, за да има прогонства, и со поднесување на маченичките жртви и негувајќи ја во нив оваа склоност за сведочење, сите овие елементи за кои зборуваме, а кои беа во нив, се повлекоа.  Во друга ера, Бог би ги спасил поинаку.  И во наше време ги спасува како што ги спасил Бог.
Значи, да го кажеме ова многу конкретно: можеби имате во себе или подобро кажано, вашиот ген може да има такви елементи во него што ве тераат да имате тенденција да се лутите или да имате тенденција да бидете агресивни, тенденција да сакате да бидете горди и сè друго.  Но, вие едноставно, понизно, стоите пред Бога и велите: Што и да се случи, Бог знае.  Што и да се случи е во целото Божјо создание.  Бог контролира сè.  Господ ме знае како целина, ме знае до секој детал што не го знам.  Така, Бог дозволи, ако сакате така да го сфатите, да наследам какви било предиспозиции и каква било психа што ја наследив, која има се што има.
Би сакале, на пример, да бидете понизни.  И во тоа време кога толку многу го посакуваш и толку го сакаш, не разбираш дека ова е надвор од себичноста.  Затоа што ако навистина сакаш да се понизиш, ако навистина сакаш да му се покоруваш на Бога, да го сакаш Бога, да се предадеш на радоста што ја дава Бог, воопшто не си скандализиран, што и да се случи, и не се грижиш зошто вака е не поинаку и што да правам вака и сл. Ништо. Како што Го прослави Господа (Јов 1:21).  Така Бог им дозволил.  Се чини дека Бог добро знаел дека моето спасение би било сомнително, ако постојано го немав овој црв во себе за да сакам да се гордеам, и дека е неопходно за мене, заради Христовата љубов.
Значи, вие сте на вистинскиот пат кога велите: За љубовта Христова нема да бидам скандализиран, дека го имам ова, ниту тагувам, во смисла да станам огорчен и да оставам да ме совлада депресијата.  Ништо такво.  Јас ќе ја направам мојата борба.  Да имам во себе склоност кон себичност, а тоа повеќе или помалку да им го покажувам на другите, не се однесува со мене со чест, туку напротив ме разобличува и на тој начин ми помага, за да бидам вистински понизен.
Кога, тогаш, нема да се однесуваш како да ти е згрешено, ниту ќе заземаш жалење пред Бога, зошто Тој ти дозволува да го имаш ова, туку ќе речеш: Ах, Боже мој, не само ова, туку заслужив и полошо,тогаш вие сте во право на вашиот пат кон спасението.  Затоа што секогаш постои слобода, слобода на волјата, слобода на суверениот ум, како што ја нарекуваат Отците.
Може ли ова его во добра смисла, суверениот ум, да каже: Бог го дозволи ова, Бог го дозволи тоа; и Тој им дозволи, а не јас да им  попуштам на нив, односно на мојата себична наклонетост или склоност кон која имам депресија или непријателство, што ме прави нешто да имам со луѓето.  Јас ќе ја направам мојата борба.  Нека бидам последен од сите, нека бидам најлош, нека ме сметаат за таков, не е важно.  Јас ќе ја направам мојата борба.  Ова е страданије.  Ова е она што Бог чека да го види.
Ако работите испаднат поинаку, ако Господ поштеди од создавање на ситуации кои бараат мачеништво, како што се првите години, а ние сме фатени како прободени и слично, тоа е друга работа.  Така, сега сите се повикани да го доживеат оваа страдание, која е слатка мака.  Целата поента е да се разбере оваа вистина и да се прифати.  Не треба да знае букви ниту треба да се специјализира.   Едноставно верувајте дека Бог знае што прави и дека, што и да дозволил Бог, знае зошто го дозволил.  И не дозволувај во тебе - ова е во твоја рака - да не се појави горчина, да нема поплаки, да нема скандал, да нема реакција.  Немојте ни да почнете да плачете за вашата судбина, бидејќи тоа е така.  Верувај во Бога, заземи го последното место и кажи дека си најлош од луѓето.
Овде, другите си ги стопија коските во вежбата, за да може еднаш да дојде во нив ова убедување дека тие се последните од луѓето.  Зашто, ако човекот не се покае и не се смири за да има вистинско покајание и вистинско смирение во себе, Божјата благодат не може да дојде да го спаси.  А ти што ги имаш ситниците, било какви ситници, овие ти помагаат што побрзо да се понизиш, што побрзо да се покаеш, што побрзо да го доживееш ова мачење, бидејќи сето тоа те депримира.  И да го издржиме ова мачеништво за љубовта Христова и да се радуваме, колку и да изгледа чудно.
И тука мораме да кажеме дека сите страдања се тешки, сите страдања се болни, сите страдања предизвикуваат болка, но сепак се чини дека страдањето низ кое човек поминува од самиот себе е најлошо, најтешко.  И се чини дека никој не е изземен од тоа.  Секој, потпирајќи се секако на љубовта Божја и на фактот дека Бог штеди сè во интерес на човекот, мора да се подигне, да се издржи, да оди против сето она што сака да го потоне човекот во грев, во очај, во очај.

отец Симеон Крагиопулос