Молитвата е леб на душата...

 

Молитвата е леб на душата 

Светителот на Витца Загори,старецот Јаков Валадим заштитникот на невработените, никогаш не се грижел за залихите на храна.  Го живееше „Оче наш“!  Тој постојано го бараше „лебот на животот“ и ги применуваше зборовите на нашиот Господ: „Не грижи се за својата душа, што јадеш и што пиеш, ниту за своето тело, што носиш.  Неговото задоволство беше секогаш во духовната храна.

   За време на неговите мисионерски патувања, старецот Јаков во Загорохорија не барал гостопримство, спиење и храна.  Се задоволуваше со лебот на верата, кој го делеше во изобилство, се задоволуваше со ситоста на другите.

  Но, тој не беше сам.  Секогаш беше придружуван од една постара сестра, слепа, која се обидуваше да се грижи за него, гледајќи не со светлината на нејзините затворени очи, туку со светлината на нејзината празна братска понуда, понуда за љубов.  Слепата старица, девицата Деспина, кога старецот Јаков поучуваше или исповедаше, брашното што и го даваа кутрите христијани, некогаш пченица, некогаш јачмен, некогаш пченка, некогаш 'рж, го мешаше и печеше тестото во пепел.  Ова беше лебот што му го даде на Старецот, кој никогаш не се пожали, бидејќи неговата слепа сестра направи се што можеше.  На крајот на краиштата, сетилото за вкус на Старецот беше многу едноставно.  Јадел за да живее и не живеел за да јаде.  Леб помешан со пепел, полупечен или полувоскреснат, Името Христово што го изговараше со устата го направи највкусно најневкусниот леб  на сестра му.  Лебот е горчлив, но рајот е сладок, рече тој, парафразирајќи ги зборовите на Четириесетте Свети Маченици кои кога ги фрлија во замрзнатите води на езерото рекоа: „Зимата е сурова, но рајот е сладок“.

    Кога при крајот на својот живот, Светиот старец Јаков беше во болницата во Јоаникија, го посети една благочестивата душа, која по осаменоста сакаше да стане Христова невеста.  Старецот, во текот на разговорот кој секогаш е корисен за душата, прашал: -

 Дали секојдневно му се молите, ќерко, на нашиот сладок Исус?

 - Се молам, старче, одговори со наведната глава срамежливо.

 - Мислиш ли на молитва?  Тој продолжи.

 - Колку пати ја кажуваш?

 - Ја кажувам, старче, невешто повтори таа.

 - Слушај, ќерко, и рекол.  Дали го кажуваш еднаш или повеќе пати?  Затоа што човек не се заситува со еден залак леб, а молитвата е леб на душата.  Колку повеќе пати го кажуваш, сладоста останува трајно во устата и толку повеќе чувствуваш дека Христос негувателот те исполнува со својата благодат.

  И само овој стих го прикажува старецот со постојаното снабдување со лебот на животот, лебот на „вечниот живот“, лебот што не се суши и не мувла, молитвениот монолог „Господи Исусе Христе, помилуј ме“.