Зошто ја славиме Новата година?...

 

Зошто ја славиме Новата година?

 Во радосниот и празничен дух за прослава на Новата година, да поставиме едно прилично предизвикувачко и можеби парадоксално прашање: зошто луѓето ја слават Новата година?

 Зошто гледаме како многумина остануваат цела ноќ во исчекување на промената на времето, изразувајќи ја својата радост со песна, огномет, прегратки и бакнежи?

 Логично и природно, не треба ли овој ден, за земниот човек, да има песимистички карактер, затоа што го доближува до крајот на неговиот живот?

 Зарем времето не е секогаш испреплетено со распаѓањето и смртта?  Дали луѓето се забавуваат и дивеат затоа што ќе умрат?

 Првото објаснување е можеби дека луѓето го игнорираат фактот на смртта, се разбира не во смисла на знаење како такво, туку во егзистенцијална смисла: тие самите го заобиколуваат размислувањето за смртта.

 Го гледаат како нешто многу далечно и како и да е... не е за нив.  А една од причините е што светот можеби им е премногу згоден.  Зошто да ги прифатат неговите помисли за загуби?  Значи, од оваа гледна точка, тие се движат на ниво на илузии и го обликуваат однесувањето на вечниот и бесмртен човек.

 Друго објаснување е дека луѓето секако ја земаат предвид доминацијата на распаѓањето и смртта во времето, но се обидуваат да се помират со тоа, гледајќи ја смртта едноставно како нешто „природно“.

 Со ова значење, размислувањето на овие луѓе е обликувано на следниов начин: Дозволете ми да уживам во времето што ми преостанува да живеам.

 И разбирливо е дека оваа позиција, без никакво размислување за Бога и духовниот живот, го изразува практичниот таканаречен атеизам, односно атеизмот на неукиот човек од познатата парабола, кој секогаш се движи со максимата: Ајде да јадеме и да пиеме, бидејќи утре ќе умреме.

 Но, има и Христијанско објаснување кое, движејќи се по сосема поинакви основи од претходните, Новата година ја сфаќа како радосен настан од две главни причини.

 Прво, затоа што текот на времето го приближува Христијанинот до својот сакан Господ, бидејќи со смртта ќе се укине таинствениот, како гледање низ огледало, однос со Него на сегашниот живот и тој ќе Го види лице в лице;  второ, затоа што секоја нова година се потврдува Божјата љубов кон луѓето, што се чини дека по втор пат го продолжува неговото доаѓање, па сите луѓе, ако е можно, би се придружиле на Неговото Царство.

 Со други зборови, новата година, како почеток на нова година, а со тоа и продолжување на времето, се толкува како простор што Бог му го дава на секое свое создание да се покае, односно да го промени својот начин на живот и да може да се усогласи со Неговиот сопствен ритам на живот, што не е ништо друго туку да се сака.

 Се чини дека ова е целта на дарот на времето според Словото Божјо, како што вели на пример во Откровението на Светиот Јован Богослов:

Ѝ дадов време да се покае (Отк. 2, 21), или Апостол Павле: Води го слугата Божји на покајание (Рим. 2, 4), се чини дека тоа е смислата на новогодишната желба на нашата Црква како доксолошки почеток на новата година.

 Очигледно, љубовта на нашиот Бог ни верува повеќе отколку ние самите себеси или на нашите ближни.

 Во горенаведениот дух, додека Новата година за секуларизираните христијани се чини дека функционира како повод за интензивирање на екстровертноста, во смисла на барање емоционална поддршка од овој свет, со цел да се забавува нивниот потсвесен страв од распаѓање и смрт или дури и нивниот ужас.  пред „празнината“ на значењето во нивното срце, за свесните христијани тоа делува како поттик за вистинска интровертност: свртување во срцето, во смисла на барање најцелосен однос со Бога: Бог кој веќе живее во Црквата како нејзини членови да Го живеат подлабоко и поинтензивно.

 А ние мислиме на она што на сличен начин вели прославениот Свет Отец и Учител на нашата Црква, Василиј Велики:

 Умот на човекот, забележува тој, кој не се губи или распрснува низ сетилата во работите на светот, се враќа кон себе и преку себе се воздигнува до самиот Бог.

 Да не го заборавиме Словото Господово дека Царството Божјо е во нас.

 Така, времето може да се поврзе со распаѓање и смрт, но се чини дека ја остава отворена надежта на човекот со текот на времето човекот може да се покае, да се најде себеси, да го најде својот Бог.

 Како Христијани, да, имаме причина да се радуваме и славиме.  Ова право ни го дава воплотувањето на нашиот Христос, кој како Бог влезе во времето и стана човек, го исполни со Своето Свето присуство и го промени, ставајќи ги своите траги во орбитата на Небото.

 Новата година и секој момент од годината оттогаш беше и останува реафирмација на погледот на Царството Божјо.

 Да го видиме нашиот Христос, да ги видиме нашите Ангели и Светители низ очилата на времето.  Колку убава перспектива!  Какво вистинско искуство!

 Отец Ѓорѓи Дормпаракис