Гладно дете на окупацијата...

 

Гладно дете на окупацијата

 Тоа беше во пресрет на Божиќ во 1988 година.  Во Архонтарикот на манастирот Агатон со висечкото огниште, старецот Висарион читал христијанска публикација.  Тој беше преокупиран и изгледаше трогнат.

 Во еден миг, сегашниот игумен, отец Дамаскин, кој седел до него и пишувал Божиќни честитки, сфатил дека Старецот плаче и се обидел да му ги избрише солзите.

 Зошто плачеш, отец, го праша?

 - Не е ништо дете, одговори тој, не грижи се!

 Но, ти плачеш, отец!  кажи ми зошто плачеш. Дали нешто не е во ред со тебе?

 - Не, дете мое!  Да, се сетив на нешто.  Нека никогаш не се вратат тие црни години на окупацијата, осиромашување и глад во нашата земја.  Се сеќавам на нешто што ми се случи за време на Божиќната Литургија во 1941 година во едно планинско село Кардица, каде што во тоа време бев парохиски свештеник.

 Кога излегов на Прекрасните Двери со Светиот Путир в раце и реков „Пристапете со страв Божји, вера и љубов“, сите селани почнаа да доаѓаат на Светата Причест, а нивните деца ги предводеа.

 Една млада мајка го донесе своето дете скелет пред мене.  Ја отвори својата мала уста и чекаше да се причести со Телото и Крвта на нашиот Христос.

 Ми кажа како се вика.Кога се причести, наместо да се оддалечи, тој цврсто ја држеше, со изнемоштени раце, Светата крпа, црвеното марамче со кое ја бришеме устата по Светата Причест, и викајќи ми кажа:

 — Сака  повеќе, отец, и повеќе!

 Моето дете е гладно ми кажа мајка му !  Моите колена се свиткаа и морници ми се проширија низ телото.  Очите ми се извалкаа и за да не гледаат верниците, се свртев кон Светиот Олтар.  Го спуштив Светиот Путир и седнав на столот.  Плачев и со човечка болка реков:

 - Зошто, Боже, дозволи нашата земја да падне во таква беда?  Помилуј ги Господи нашите деца!

 Д-р Хараламбис М.  Бусијас