Ако сега ветам дека во иднина ќе бидам добро дете и дека повеќе нема да се тепам и хулам, ќе ми дозволи ли Пресветата Богородица да и се поклонувам?...

 

Во еден манастир во Светата Митрополија на Етолија и Акарнанија,се случил чудесен настан.

 Многубројните поклоници во Светиот манастир, како и секогаш беа дојдени да се поклонат на Иконата на Пресветата Богородица.  Меѓу нив и поклоници од едно училиште, основно училиште со многу деца и нивните наставници.  Ги доведоа да се поклонат, да добијат благодат, просветлување и сила.  Надвор од црквата, учителите се обидуваат да ги постројат децата да дојдат и да се поклонат на Икона на Пресветата Богородица.  Првоодделенци, па постари, четврто, петто и шесто одделение.  Секој клас во придружба на својот учител полека и трпеливо чекори кон Икона.  Еден од учителите е таму пред иконата да надгледува, за децата да се поклонуваат на вистински начин: тивко, со почит, правејќи го својот Крст и повторно да заминат во ред и мир.  Сега третиот клас се поклонува.  Петти по ред е Константин.  Пристигнува и тој пред Светата Иконата.  Половина метар го дели од неа... но детето не може да оди напред.

 - Само напред Константин, поклони се и ти!

 - Не можам, учителе!

  - Што значи „не можам“? го праша учителот

 Детето се труди, но... па, го погледна учителот... не може да стигне до Иконата.

 - Не гледате, учителе?  Не можам да продолжам.  Нешто ме спречува.  Малку на страна стоеше игуменот и гледаше со интерес.

 - Да, сакам ама не можам да се поклонам ...

 О, тоа е Константин!  Продолжени проблеми.   „Главоболка“ на училиштето.  Неприфатливо однесување, навредливо однесување.  Нема ниту едно дете со кое не се тепал.  А кога се тепаат...летаат дрва, без шега.  А устата... толку валкана што не се наоѓа кај дете на таа возраст.  Толку многу што учителите и директорот размислуваат еднаш засекогаш да го избркат од училиште: промена на средината.  Сето тоа му се врати на ум на учителот, во миг, сега кога проблемот со Константин повторно беше ставен пред него.  Што е ова повторно?  Како не може да продолжи?  Чудни работи...

 - Па Константин, на крајот нека помине следниот.

 Детето доаѓа на ред.

 - Константин, дојди дете мое, еве... гласот на игуменот.

 Малиот доаѓа.  Еден смирен монах започнува разговор со него.  Наскоро... „тајната“ е откриена.  Константин кога ќе се налути, меѓу навредите што ги изговара, ја хули и Богородица!... Осумгодишно дете!  Кој знае како и што... Можеби ги слушнал овие зборови дома, во маало, на улица, можеби... Кој знае?

Дете мое Константин, затоа не можеш да се поклониш. Пресветата Богородица не те остава затоа што ја проколнуваш.

 Малиот молчи.  Неговиот поглед вперен во земјата.  Поминуваат неколку мигови тишина, а потоа погледнува кон игуменот:

 -Ако сега ветам дека во иднина ќе бидам добро дете и дека повеќе нема да се тепам и хулам, ќе ми дозволи ли Пресветата Богородица да и се поклонувам?

 Игуменот за миг се двоуми да му одговори. Се сети на житието на Света Марија Египетска.  Како, натопена во грев, сакаше да му се поклони на Светиот Крст;  како таа не можеше да пристапи;  како искрено ѝ се обрати на Девата и и вети дека ќе се покае, само за да може да се поклони;  како Пресветата Богородица го прифатила нејзиното ветување и го дозволила нејзиното обожавање?

 - Ако, Константин, дадеш ветување од срце и си подготвен да го исполниш до крајот на животот, тогаш, да, Дева Марија ќе ти дозволи да и се поклониш.

 - Ветувам со целото мое срце.

 - Тогаш оди до крај, зад шестоодделенците и чекај си на ред.

 Детето замина и одеше полека, последно во редот, со наведната глава.  Стигна до Иконата.  Пристапи и со обожување без никакви одвлекувања!  Игуменот бил распнат на Крст.  Неговите очи се замаглија.  Присуството на Пресветата Богородица е толку живо!  И вакво чудо со ова дете, кој знае како и зошто дојде до оваа судбина, а сега по ова шокантно искуство што го доживеа пред Нејзиниот лик, реши да си го промени животот. А неговата одлука е толку силна, како онаа на Светата Марија Египетска...