Дури и Христос бил послушен кон Неговата Мајка Пресветата Богородица

 Дури и Христос бил послушен кон Неговата Мајка Пресветата Богородица

  Да мислиме, браќа, дека Суверенот на вселената, на кого Му се покоруваат сите суштества, строго ѝ се покорува на својата „природна“ мајка, Дева Марија, која Го носела во својата утроба девет месеци и Го хранела со нејзиното млеко.
И тој имал должност да ја послуша, како нејзин вистински син и како законодавец на петтата заповед од Декалогот, која вели: „Почитувај ја… својата мајка за да живееш среќен на земјата“ (2. Мој. 20:12).
Меѓутоа, Tој не бил должен да му се покорува на праведниот Јосиф, бидејќи тој не бил неговиот вистински „природен“ татко.  Сепак, Господ им дал неселективно послушност и на двајцата.  Затоа Евангелистот Лука рекол: „И им беше послушен“ (2,51).
Господ во Неговата прекумерна послушност ги надмина сите човечки правила и природни закони.  Според нив, децата треба да им бидат подложни на своите родители додека не стекнат мудрост и разбирање помеѓу доброто и лошото, односно додека не наполнат петнаесет или најмногу дваесет години, како што пишува и во книгата Броеви:
„Оние кои се од дваесет години нагоре знаат што е добро, а што зло“ (32:11).  По оваа возраст децата се слободни и независни.  Но Христос не бил задоволен со горенаведеното правило.
Ги удвоил годините на послушност кон родителите и им бил потчинет цели триесет години.  Затоа Свети Григориј Ниски, објаснувајќи ги зборовите што Господ и ги кажал на Дева Марија, на свадбата на Кана: „Што бараш од Мене, жено? Уште не дошол Мојот час“ (Јован 2:4) вели дека Господ како да се жали на својата мајка.  Односно, како да ѝ вели: „Зарем не поминаа толку години откако послушав?  Дали сè уште бараш од мене да направам како што велиш?
Зарем не е време да станам слободен и независен? И покрај сето ова, тој повторно ја послушал и го направил она што таа го барала, односно водата да ја претвори во вино.
Нашиот Христос ги послуша своите родители со сета Своја волја, со сета Своја радост, со сета Своја љубов, со апсолутно смирение, без никакво мрморење и без никаква внатрешна или надворешна противречност.
И веднаш ги извршуваше не само лесните задачи, туку и најтешките , не само достоинствените и големи задачи, туку  и најскромните.
О, каква неискажлива снисходливост!  Оној, кој со Својот глас ги повикува облаците, а тие во еден миг со страв се покоруваат и носат брз дожд, како што вели книгата Јов: Со гласот Твој го повикуваш облакот, а водите со ужас Ти се покоруваат (38:34 ) Му заповеда на Јосиф да му донесе вода, и тој веднаш го направи.
Оној што ги праќа молњите, и веднаш одат каде сака. Ти прати молњите и тие одат (Јов 38:35) Мајка му го испрати да донесе дрва за огнот, а тој веднаш отиде.
Нека го фалат името на Господа, зашто Он рече и тие се јавија ,заповеда - се создадоа (Пс. 148 5) и ги постави за секогаш и за вечни времиња, даде наредби кои нема да се нарушат(Пс. 148:6) ги послушал сите заповеди на својот „татко“ и неговата мајка: ја чистел куќата, ја подготвувал масата, го палел огнот, ги миел садовите...
Сега, што велите кога го читате ова?  Ако Царот на Ангелите им направил таква послушност на своите родители, односно на калта и глината, кои Тој самиот ги обликувал со Своите раце, каква послушност треба да им правите на вашите родители?  Колку љубов треба да им дадете?  Колку љубов да им покажеме?  И колку им должите благодарност?

Размислете сега, возљубени, дека нашиот Господ Исус Христос, откако ги стекнал потребните

 телесни сили како човек, не го поминал својот живот во слободно време и невнимание.  Работел рачно.  Бил столар и до триесет години сечкал дрва и правел разновиден мебел.  Додека живеел праведниот Јосиф, тој работел со него и му помагал во оваа уметност.  Така на Господа му се применило она што е напишано за секој љубен син, дека „на своите родители ќе им служи како на господари“ ( Сир. 3:7).

Свети Јосиф со младиот Христос и столарски алат

                 Икона од 1850 , која се наоѓа во археолошки музеј во Варна, Бугарија

 Зашто Неговите родители биле сиромашни и со голем труд ја заработувале својота плата .  Затоа Господ мораше да застане покрај нив.

По смртта на праведниот Јосиф, Господ, кој во тоа време имал околу петнаесет години, продолжил сам да се занимава со столарија, која не била уметност или наука на оние кои се сметаат за супериорни и големи, како физика, геометрија, аритметика или музика, туку ниска, макотрпна и лоша уметност.
И го направи тоа и за да живее Самиот, како човек, и за да ги нахрани својата мајка и  сиромашни.  Но, повеќе од тоа, Тој тоа го направи од две други причини: Прво, да им даде на сите пример за милосрдие и милостина.  А потоа, практично да ги научиме луѓето дека и најскромните дела не се зли, ниту можат да го спречат човекот од неговото спасение и Божјото задоволство.
Единственото нешто од кое човекот мора да се пази, кога работи на која било своја работа, се гревовите на лажењето, изневерувањето и кражбата.  О, какво чудо!  Господарот на сите, кој има „се што постои , Тебе ти служи“ (Пс. 118:91), се согласил да работи меѓу луѓето и да се труди секојдневно.
Семудриот Бог, кој со чудесна уметност ги создаде небото и земјата и кој ги просветли умовите на луѓето да ги осмислат сите уметности, Тој страдаше да работи физичка работа и толку макотрпна.
Навистина, парадоксално е чудото да се види Него, Кој го држи целиот свет на дланка, како станува рано наутро и се впушта во работа во својата столарска работилница, или како ги обложува зембилите со алатите, а понекогаш оди кај оној, а понекогаш другиот, потење во летната жештина и смрзнување во студената зима.
Тој, кој го храни целиот жив свет, „исполнуваш се што е живо со сите негови потреби“ (Пс. 144,16), се трудел од утро до вечер за својата дневница!  Човечкиот ум не може да се справи!
Човечкиот јазик не може да го изрази!  Кога некој ќе размисли, се замрзнува од изненадување и восхит.  Така, Исус Христос беше во право кога преку устата на Давид рече:
„Сиромашен сум и веќе од годините на младоста во труд“ .  Тој исто така беше во право кога Самиот експлицитно нè увери: „Синот Човечки не дојде на овој свет да му служат други, туку дојде да послужи и да ја даде душата Своја за откуп на мнозина“  (Мат. 20:28).

Свети Никодим Светогорец