Прекумерниот пост и ненаситноста го имаат истиот ефект

 Прекумерниот пост и ненаситноста го имаат истиот ефект. Затоа, ние со сите сили се стремиме да стекнеме доблест на проникливост со помош на доблест на смирението, која ќе не заштити од крајности.  Сите сме ја слушнале изреката: Помеѓу двете крајности е средината патот

 Истиот ефект го имаат и претераниот пост и ненаситноста.

 Постојаните бдеење не се помалку деструктивни од мрзливоста и неумерениот сон.  Прекумерното лишување секако го ослабува човекот и го доведува во таа состојба, каде што се акумулира невнимателноста и нетрпеливоста.

 Премногу пати сум видел како монаси, кои не се препуштиле на страста на ненаситноста, подлегнуваат на прекумерниот пост.

 Страста на ненаситноста што ја освоија им се одмазди така што го ослабна нивниот организам.  Други паднаа, затоа што се препуштија на безброј бдеење и долги ноќи и стигнаа до таму што не можеа ни око да затворат.

 Затоа, да се задржиме на мерката, раководството на расудувањето и според зборовите на Апостолот: „Оружје на насилство и одбранбено спасение“ (2. Кор. 6, 7).

 Да се ​​обидеме да ја најдеме средината и никогаш да не отстапуваме од неа.  Да не се воздржуваме повеќе од она што ни го предале Отците, да не паднеме од крај до крај.

 Тоа е, од погубна опуштеност до зла желба, ненаситност и неумереност.

Ава Касијан