Таа љубов покрива мноштво гревови... Божествената благодат...

 

Таа љубов покрива мноштво гревови... Божествената благодат..

 Декември '87 ... Еден човек оди по улица.  Пред Црквата седеше еден просјак речиси гол, пред празникот, зима, Божиќен пост рековме, голем студ, студ...

 Го видел човекот, се сожалил, ја соблекол дебелата волнена јакна и му ја дал на просјакот. Тој му кажа благодарам, и просјакот му ја подаде раката и му даде нешто завиткано во хартија.

 Го зеде полн со чудење и видел дека е парче леб и го изел ...

 О, што беше тоа!  Каква Божествена радост беше тоа!  Каква радост!  Беше целосно поплавен од радост!  Целото тело му блесна како светлина!  А немаше ниту сонце.  А од неразбирливиот мирис...

 Се чувствуваше како нов човек, како да лета, вонземјанин, се околу него се смени, стана убаво, сите луѓе му изгледаа убави, сакаше да ги прегрне, да ги стави во срцето, куќи, улици, автомобили...., сè светеше, сјаеше од љубов...

 Долго стоеше неподвижен, којзнае колку, уживајќи во овој Божествен дар... Најпосле се сврте кон просјакот... Го немаше!... А на местото на просјакот беше фрлена јакна. Ја зеде силно ја гушна...

 Една недела не јадел ниту залак леб... Ниту една капка вода не пиел... Се причестувал  секое утро.

 Беше полн со милостина... Божествена милостина...

 Човекот кој го добил толку богатиот Божествен дар не бил толку религиозен.

 Имаше најмалку триесет години за да се причести.  Во Црква одел само за свадби, крштевки, панихида и слично.  Рамнодушен, а понекогаш и противник на Црквата и на свештенството.  Никогаш не помагал на ниту еден просјак, бидејќи ги сметал за измамници и професионалци.

 Но, внатрешниот нагон да ја соблече јакната , не можеше да го протолкува до ден денес.  Но, тој одговори позитивно.

 Тоа беше повик за крштевање за него ...

 Тоа беше неговиот Духовден...Неговиот Дамаск ( Во овој град се случи преобраќањето и Божественото повикување на Апостол Павле од прогонител во Христијанин со погледот на несоздадената светлина и неговото привремено слепило.)

 Кога ја зеде јакната, ја држеше до себе.  Од тоа доби таква сила, како да е Господова облека... По исповедта и правилата што ги зеде, живее со страв Божји и којзнае дали Бог преку него не проектира нов Апостол на своето Евангелие, нов исповедник и сведок...

 Браќа мои, ќе го кажам словото Господово, од Светото Писмо: Смилувај се на Христијаните, смилувај се... Смилувај се секогаш со љубов.  Што и да посакате.  Но секогаш со љубов... 

 Господ да ни даде на сите нас и на секој од нас на кој било начин и како сака.

 Твојата душа нека стане простран сад на благодатта...

 Таа љубов покрива мноштво гревови...

Амин

  Отец Стефанос Анагностопулос