Пајаковата мрежа е посилна од ѕид со тули

За време на Втората светска војна, еден војник ја изгубил својата единица од пустошење на експлозии и пукотници.

Ги бараше своите соборци, но на негово големо жалење не можеше да ги најде. На тоа место остана сам. Можеше да ги слушне непријателите кои доаѓаат кон него.

Очајно бараше место да се сокрие и во одреден момент окото му падна во некои пештери во спротивните карпи. Брзо се искачи и влезе во една од нив.

Иако засега бил безбеден, открил дека наскоро и непријателите ќе се искачат, ќе ги пребаруваат пештерите за да го најдат и убијат.

Додека чекал, му се молел на Бога: Те молам, Боже, ако сакаш, заштити ме. Сепак, каква и да е Твојата волја, Те сакам и Ти верувам.

Кога ја заврши својата молитва, лежеше мирно и ги слушаше непријателите што се приближуваа.

Мислеше: Гледам дека Бог нема да ми помогне да избегам овој пат.

Потоа забележал пајак кој почнал да ја плете својата мрежа на влезот во пештерата.

"Ха!" си помисли: Јас сакам камења и тули, а Господ ми испрати пајак и неговата мрежа. Но, мојата вера Бог има смисла за хумор!

Како што непријателот се приближуваше до темната страна на пештерата, можеше да види војници како истражуваат една пештера по друга.

Кога стигнале до него, тој бил подготвен да ја води последната битка. Но, на големо изненадување, војниците само погледнаа внатре и продолжија на следното.

Одеднаш сфатил дека со мрежата на влезот во пештерата изгледа како да била затворена долго време.

Господе, прости ми, рече младиот војник, заборавив дека пајаковата мрежа е посилна од ѕид со тули!