Господи Исусе Христе, дај ни вистинско, плачливо покајание. Ти си нашата единствена надеж за спасение...

 

Господи Исусе Христе, дај ни вистинско, плачливо покајание.  Ти си нашата единствена надеж за спасение...

 Бог ни заповеда преку устата на пророкот Исаија, велејќи: „Измијте се и исчистете се, оставете го беззаконието на вашите души пред моите очи, престанете со вашата злоба“.  Откријте кој е добар“ (Исаија 1:16).

 Покајанието претпоставува грев.  Кој нема грев нема потреба од покајание.  Сите, вклучително и јас, се чувствуваат како грешници.

 Гревот е рана во душата, рана на совеста која нè боли, рана во телото Христово, во Црквата, чии членови сме и ние.  Гревот е заковување и повторно заковување на Христа.  Кој не е повреден од гревот?  кој не згрешил со своите зборови, со своите дела, со своите помисли?  кој не е соборен од каење?  Кој вели дека не згрешил, ја кажал најголемата лага...

 Но, ако гревот е рана, покајанието е лек;  тоа е благословен дар Божји за човекот...

 Многу Христијани со побожна молитва бараат да се крстат во реката Јордан, но колку пати и да влеземе во реката Јордан и колку шишиња осветена вода и да испиеме, ако не се покаеме не сме спасени.  Во нас, и до нас е реката Јордан. Таа тече низ Црквата, тоа е слатко покајание и исповед.  Да се ​​капеме во покајание, бидејќи тоа ги брише сите гревови.  А капењето во покајанието е второто крштевање.  И ова капење на Божественото крштевање, кое се нарекува покајание, се врши свесно и решително.  Се перам, за да не се извалкам повторно, без разлика дали не успевам.  Но, се мијам со одлуката повеќе да не ја извалкам туниката на мојата душа.

 Божјата милост е одговор на човечкото покајание.  Со доаѓањето на Христос, покајанието не е само покајание и исповедање на гревовите, туку простување, простување, целосно отстранување на гревовите.  Покајанието е жалост што води кон радост.  Тоа е радосна жалост.  Покајанието е сеење солзи, кое ја носи жетвата на искупувањето... Преку гревот го губиме мирот на совеста.  Со крикот на покајанието го враќаме изгубеното.  Преку гревот го губиме нашето најскапоцено богатство, нашата душа.  Нашата душа умира.  И ако плачеме за нашите гревови, душата ќе ни Воскресне...

 Да плачеме за гревовите, како што плачеше Пророкот Давид, кој ја намокри перницата со солзи.  Да плачеме како блудницата, чии солзи беа помирисни од нејзиното миро, со кое таа ги намокри Христовите нозе.  Да плаче како што плачеше Апостол Петар по откажувањето од Господа.  Да плачеме како што плачеше Апостол Павле кога се сети дека ја прогонувал Црквата Христова.  Да плачеме како што плачеа големите грешници кои станаа Светители.  Да плачеме за нашите гревови, но и да плачеме за гревовите на другите.  Дали другиот згрешил? не го критикувајте.  Плачете за неговиот пад, врзете го како ваша пропаст.  Ние сме „членови еден на друг“.  Другиот е член на истото тело како и вие;  член на телото Христово.  Плачете за другиот, како што плачеше Апостол Павле и рече: Нема да се одморам од солзи.

Гревот е оган.  А изворите кои го гаснат овој оган се изворите на покајанието.  Ако се запали соседната куќа, нема ли да трчате и вие да го изгасите пожарот?  Ако го игнорирате, пожарот ќе се прошири и во вашата куќа.  Затоа, не можете да бидете рамнодушни кога огнот на гревот гори во друг.  Пролејте солзи за да го изгаснете огнот.  Ако не ти е гајле, тоа е грев и штета, грев.  А ако не само што си рамнодушен, туку се смееш на сè и коментираш за туѓиот грев и го осудуваш, тогаш Бог ќе дозволи да паднеш, а огнот на сопствениот грев може да биде предворје на пеколот, според Свети Јован Златоуст.

 Свети Јован Златоуст инсистира на тоа дека мораме да жалиме за гревовите на другите ако вистински ги сакаме.  Ако другиот е во устата на волкот, ќе дозволиме ли да го изеде?  Ако другиот е во опасност да се удави, ќе го оставиме ли да се удави?

 Покајанието ги отстранува сите гревови.  Имаме две реалности: едната е милоста Божја, другата е грешноста на човекот.  Ве прашувам: која е поголема?  Нашите гревови, какви и да се, се дефинитивни и конкретни.  Божјата милост е бескрајна, неизмерна.  Свети Јован Златоуст, за да ги утеши грешниците, е пример за јаглен.  Имаш запален јаглен.  Те пали.  Но, ако го фрлите овој јаглен во морето, кој ќе победи, морето или јагленот?  Секако морето.  Ќе има звук на шушкање и јагленот ќе исчезне.

 Јагленот, кој го троши нашето спасение, е грев.  Каква непријатност!  Не дозволувајте да оди.  Земете го часот на спасоносна исповед и фрлете го во океанот на Божјата милост.  Јагленот на твојот грев веднаш ќе се изгасне и ќе исчезне.  И ако ми кажеш дека немаш јаглен, но имаш многу гревови кои те горат, ќе ти кажам и дека Божјата милост не е само морето, тоа е океанот, тоа е нешто бескрајно поголемо.  Морето и океанот имаат некоја мерка, некои граници, некои крај.  Но, Божјата милост е неизмерна, неограничена, бескрајна.

 Свети Јован Златоуст продолжува:  Кога ќе се покаеме во солзи, бидете сигурни дека сунѓерот на Божјата љубов ги брише сите гревови. Крвта на Исус Христос, Божјиот син, нè чисти од секаков грев“ (1. Јованово 1, 7).  А љубовта Божја ги брише сите гревови, за да не остане ни трага.

 Ако имаш рана, таа зараснува, но останува трага, лузна.  Ако имаш грев, тој се простува и исчезнува преку покајание и не останува ни лузна.

 Покајанието води до неверојатно чудо.  Боже, сезнаен и сезнаен, во чие сеќавање сме сите луѓе, и сите наши постапки, овој Бог простува!  Ги заборава гревовите на луѓето кои искрено се каат.

 О!  колку храброст и утеха ни дава Свети Јован Златоуст!  Златото во јазикот и срцето, по примерот Господов, го мрази гревот, ги сака грешниците, ги согорува грешните страсти, ги прегрнува грешниците. Свети Јован Златоуст се плаши дека грешникот ќе падне во една од двете крајности.  Една крајност е очајот и безнадежноста.  Вториот е избувливост и бунт. ѓаволот има две оружја, со кои на грешникот му дава слободен удар.  Едното оружје е за чувствителните, другото за нечувствителните.

За чувствителните има оружје за препознавање, на очајот.  Тој се обидува да го доведе грешникот во очај.

 Леле!  што ќе правиш сега, нема бегање за тебе.  Кој ќе те спаси?  - воопшто не си Христијанин. Кажи му тргни се од мене, сатано на судот.  Оди си, скитнику, оти Крстот Христов го криеш со својата сенка, надежта моја голема.  Грешам, да знам, но верувам во Божјата милост.

 За бесчувствителните, тој го има оружјето на нетрпеливост и бунт.

 Ајде изгори, добро си.  И што направи за да се покаеш?  Дали си криминалец?  да не убивте некој?  Посакувам сите да се родат како тебе.

 Воопшто не е христијанин.

 Тргни се од мене, сатано на непромисленоста и илузијата.  Оди си, зашто твојата форма ми го крие духовно огледало, за да се погледнам себеси и свесно да видам дека сум полн со рани и дека ми треба исцелување.

 Покајанието има голема моќ.  Зема јаглен и го претвора во дијамант.  Зема волк и го прави јагне.  Го зема грешникот и го осветува.  Тој го зема крвожедниот разбојник и го прави првиот жител на Рајот.  Токму затоа што покајанието има таква моќ, затоа ѓаволот се обидува да го спречи човекот да се покае.  Ова ги објаснува приговорите на многу луѓе на покајание и исповед.

Дали некој вели: „Ако пак ќе паднам, зошто да одам на исповед?  Знам дека пак ќе го направам истото..." Брате мој гревот е како болест. Не се разболуваш еднаш. Многупати се разболуваш од истата болест. И секогаш кога ќе се разболиш, одиш на доктор и го пиеш  лекот што ти го дава.Направи го истото за својата душа.Секогаш кога ќе бидеш повреден, макар и на исто место да те повреди, покај се и исповедај.Еден ден лекот на благодатта целосно ќе ја залечи оваа рана.

 Грешната страст е често како дрво, кое пушта длабоки корени и го отежнува откорнувањето.  Дали сте виделе што правеле дрвосечачите во старите денови?  Со секира го исекоа дрвото.  Замислете дрво со корени, со големо стебло.  Дрвосечачот го удира со секира.  Сигурно не паѓа со првата секира.  Го удира со втора, трета, десетина... Некогаш дрвото се наведнува и паѓа.  Така е и со грешната страст.  Можеби нема да падне со првата секира.  Продолжете со постојано покајание за да ја победите страста.  Бидете сигурни дека еден ден страста ќе падне, ќе се ослободите од гревот што ве мачеше со години.  Така вели Свети Јован Златоуст.

 Се каам, но се срамам да ги признаам своите гревови.  Ги има толку многу што се срамам да му ги исповедам на свештеник.  Мора да има срам, но пред, не после гревот.  Да се ​​срамиш да правиш зло, да не се срамиш да признаеш зло.

 Покајанието се изразува како исповедање на гревовите, како откуп.  Не се срами да ги кажуваш своите гревови.  Еден ден нашите гревови ќе се откријат.  Или ќе ги откриеме, самите, пред духовникот, или Бог ќе ги открие тој ден пред сите Ангели и луѓе.  Ако прво се обвиниме себеси преку покајание, сите наши гревови се отстранети и ни е простено.

 Толку сум грешник што се сомневам во моето спасение...Брате мој, грешник сум!  Рајот не е за невините.  Тој е за грешниците.  Рајот е полн со грешници кои се каат.  И за нас е отворено небото.  Доволно е да се направи првиот чекор, чекорот на покајанието.  Тогаш Богочовекот, Господ, побрза да направи десет чекори за да не прегрне;  тоа се чекорите на милоста и простувањето.

 Со болката на горливата молитва да кажеме:

 Господи Исусе Христе, дај ни вистинско, плачливо покајание. Ти си нашата единствена надеж за спасение.  Ти си Вистината во толку многу лаги. Ти си  нашата радост среде толку многу таги.  Ти си нашиот Откуп во толку многу гревови.  Ти си Мир во свет кој е толку вознемирен.

 Слава на Твојата долготрпеливост и трпение, Господи.  

Амин

 Старец Ефрем Филотејски и Аризонски