Малото стадо, светлината на светот...

 

Малото стадо, светлината на светот

  Верните се „малото стадо“ (Лука 12,32) , мал процент, но ние сме „солта на земјата“, како што нè уверува слаткиот Назареец (Матеј 5,13). Малку сол, а сепак има добар вкус, а сепак го спречува гниењето – а и во старите времиња, кога немало замрзнувачи, ја чувале храната солена.

Немаме право да се поврзуваме со световниот ум ниту колективно, ниту поединечно, ниту од слабост или помисла.Со опасни потфати, ние самите влегуваме во искушение и да бараме со нашите усти: Не воведувај нè во искушение (Мт. 6,13; Лука 11,4).

Верникот живее во светот и во исто време надвор од својот менталитет. Треба да имаме сила да ја привлечеме нашата околина според примерот на оној (Павле) кој се доверил За сите станав се (1. Кор. 9,22).

Кога, пак, немаме моќ да влијаеме на себе, барем да не бидеме под влијание. За жал, живееме во голема мера „среде расипана и перверзна генерација“ и затоа се појавуваме - мораме да се појавиме - „како светилници во светот“ (Фил. 2,15). Едно е да живееш во светот, а друго е да станеш свет. Пример и метеор блескав, Лот. Сите Содомци и Гоморци живееја како што живееја, освен „праведниот Лот, кој страдаше под законот на злите во неправедноста на преобраќањето... зашто праведникот гледаше и слушаше, живееше меѓу нив, од ден на ден нивните души беа измачувани од праведно различни дела“ (2. Пет. 2,6 -8, сп. 1. Мој. 19,1-9).

Живееме во светот во услови кои во никој случај не се споредливи со крајно ненормалните услови на Лот, но сепак се соочуваме со проблеми. Еве зошто Богочовекот барал во Неговата првосвештеничка молитва: 

Не те молам Татко да ги земеш од светот, туку да ги чуваш од лукавиот. Вие не сте од светот (Јн. 17,15) . Тој не бара смрт на Своите, туку нивно зачувување. Истото е, иако изгледа контрадикторно, со заповедта Излези од нив и биди чист, вели Господ и не допирајте го нечистото (2. Кор. 6,17; сп. Ис. 52,11). Со други зборови, не е грев да бидеме нечисти околу нас, туку ако дури и го допреме, многу е полошо ако го прегрнеме.

Со горенаведеното не мислиме дека треба да се затвораме и да бидеме себично рамнодушни кон нашиот ближен. Да помогне, но внимателно.

Мудар совет, се разбира параболичен, еден Ава од пустината: Кога ќе видите некој да се дави во реката, не му ја давајте раката, туку крајот на вашиот стап; ако не можете да го извлечете, оставете го вашиот стап двајцата да не се удавите.

Немаме право да престанеме да бидеме „светлина на светот“ и на тој начин да се вратиме во „земјата и сенка на смртта“. Дури и свеќата ја растерува темнината. Посакувана работа би било да се биде светилка, факел, сонце. Барем свеќа. Ја покажуваме светлината, даваме вкус и чувство на еден поинаков живот, светол.

Ние сме сведоштво и протест. Нашето одбивање да се изјасниме и „ветото“ во здружението се трансформираат во показател за текот на останатите. Како можеме да го побиеме евангелистот кој објавува дека „светлината свети во темнината, а темнината не ја зеде“ (Јован 1,5). Имаме одговорност, таа не може да се избрише. Ние сме душата на светот. Колку што е важна душата за телото, толку се важни верниците за светот, како што е паралелен ранохристијанскиот текст (До Диогнитон 6.1). 

Според тоа ангелите се светлината на монасите, а монасите на верниците а по природно продолжување и опаѓачки размери, верниците се светлина на целиот свет. Инцидентот со уништувањето на Содом и Гомор, кој го споменавме погоре, нè научи

колку тежина тежат дури и неколкуте Божји луѓе и каква улога играат тие. Да беа таму само десет праведници, нивното „библиско“ уништување ќе беше избегнато (1. Мој 19-15).

Никогаш да не заборавиме дека сме малку, но имаме сила затоа што не сме сами: го имаме Семоќниот за сојузник. Од друга страна, има и други луѓе, кои можеби не ги познаваме, кои чекаат да се манифестираме.

јеромонах Јустин