Слово за Божјата љубов...

 

   

Слово за Божјата љубов

Благодатта Божја е подготвена во секој момент да се одрази во срцето на човекот и да му даде образование, да му даде благодат и милост, но тој сака да му даде повод.

Велат дека кралот Наполеон еднаш отишол да дремне во шума, да излезе малку на свеж воздух, да ужива во убавината на природата таму. Таму виде прекрасно дрво,високо со сенка, кората му светеше како огледало.

На кралот толку многу му се допаднало тоа дрво, толку многу му предизвикало восхит и љубопитност што седнал наспроти дрвото и го гледал и му се восхитувал.

Внатре, неговото срце беше исполнето со убавината на дрвото.

Сите војници и целиот свет дознаа за тоа и сите го ценеа тоа дрво и го имаа во голема мера зачувано. По некое време кралот умрел, истиот ден и дрвото се исушило.

Тогаш сите решија дека е добро да го исечат дрвото и да го искористат неговото дрво за да го направат ликот на кралот, бидејќи тој многу го сакаше.

Навистина, тие го исекоа дрвото и кога отидоа да го стругаат, го видоа лицето на кралот во дрвото како фотографија. Беше толку реално насликано што најдобрата камера немаше да може да го постигне тоа.

Така, сите се восхитуваа и се прашуваа како може да се случи оваа чудна работа. Се чини дека во тоа време кога кралот го видел дрвото за прв пат и многу му се допаднало и седнал и го набљудувал, се случиле некои размислувања, се случило нешто како магнетизам.

Како што фотографската камера привлекува со струја и го печати она што го гледа пред себе, така и сокот од дрвото наелектризиран и магнетизиран низ сончевите зраци во формата на кралот, го прими како слика и го изгравира на дрво толку убаво.

Зар не треба и ние браќа и сестри, луѓето да го примиме ликот на нашиот цар Христос и да го испечатиме во нашите срца? Зар не треба да се погрижиме и ние толку многу да го сакаме Христа, па со нашата љубов Тој да биде врежан во нас?

 Тој сака само да пристапиме, веднаш доаѓа и се прима Божјата благодат.

Бог толку многу го сака човекот што Неговата љубов не може да се опише. Никогаш не ги одвојуваше праведните од грешниците, никогаш не ги споредуваше злите и добрите.

Како пчелата, ако на куп ѓубре најде цвет или нешто друго слатко, не и е грижа што е на нечистотија, иако ќе помине преку ѓубрето за да го собере нектарот од кој таа потоа ќе го направи медот.

Исто како што Божјата добрина не гледа каде е човекот, во грев или доблест, во добро или зло. Го гледа само моментот кога Му се приближува, не те отфрла за твојот прв живот, туку те прифаќа за моментот на твоето враќање.

Затоа што можеби сте плачеле во тој момент, можеби сте тагувале, можеби сте направиле список на покајание и сте побарале прошка од Бога.

Тој не ја гледа човечката нечистотија, ја гледа милоста, го гледа своето сочувство и е поразен, за да покаже милост кон грешникот. Станува одраз на благодатта, како што се случи на Крстот со крадецот. Погледот на разбојникот го привлече Христовиот лик во неговото срце.

Зашто тој поглед беше молбен, полн со болка и покајание и му рече сладок збор: „Сети се на мене, Господи“, му рече, „кога ќе дојдеш во Царството Свое“. . Спомни ме и мене, Христе мој, кога ќе отидеш во Своето Царство!“

Колку сладок збор! Со овој збор се победуваат сите војни, сите радости, сите задоволства на светот. Тој веднаш го втисна во срцето Христос и станаа одраз на благодатта. Затоа тој му одговори: „Вистина ти велам дека денес ќе дојдеш со мене на небото“.

За покајанието овој момент што го покажуваш, и заборавам сите убиства и злосторства што си ги направил и мојата милост ме мотивира да ти го кажам овој збор: Дојди со мене во моето царство.

Дали ние, браќа и сестри, воопшто не личиме на разбојникот? Дали сите сме украсени со благодати? Зарем немаме нечистотии и гревови? Дали си ја загадуваме душата одвреме-навреме?

Не го гледаме ближниот со злоба? Зарем не судиме и критикуваме? Не се лутиме, не завидуваме, не клеветиме? Но, дали Бог нè упатува на сето ова? Дали ако сме нечисти, ако сме злобни и нерасположени, тој ни се лути? Дали нè мрази?

Дали со овие нечисти усни што ги имаме го прифаќаме и величаме? Со овие наши гнасни утроби го прифаќа и она што го јадеме, со овие грешни раце и нозе не држи, не одржува во живот.

Тој има таква љубов кон нас, таква симпатија кон човекот, таква долготрпеливост за сите нас. Ниту Евреин се истакнува, ниту Грк, ниту Османлиец. Чувствува иста наклонетост кон сите.

И како во времето на распнувањето, закован на црното дрво, слатко заплака: Татко мој, не ми ги казнувај оти не знаат што прават, не разбраа кој сум, тие не разбират. Христос продолжува да вика исто за сите нас до ден-денес.

Колку грешки прави човекот против Бога секој ден! А сепак, никогаш не ни се лути, не ни фрла злоба, никогаш! Никогаш! Го хулиме, го разбеснуваме, го камшикуваме, пак го распнуваме и Тој пак нè поднесува, пак нè љуби. Затоа што тој е Бог на милосрдието, тој е Бог на љубовта, Бог на милоста.

За сите овие нечисти работи, што му ги нудиме, ни нуди милост и утеха.

Кога Бог не почива на никој од нас? Само човекот е суров, само човекот не толерира еден со друг, туку суди и критикува и клевети и обвинува и бара да му наштети, уништува и погреши на другиот.

Меѓутоа, Бог не постапува вака - тој секогаш се грижи да му помогне на човекот, секогаш бара да му подаде рака за помош. Некогаш пројавува духовна личност да го советува, некогаш ангел да го просветли, некогаш му дава добар план, некогаш му носи божествена инспирација, некогаш му подарува добра личност и му дава утеха.

Не заборавајте, браќа и сестри, дека и на нас ни се случува да имаме моменти кога се жалиме еден на друг. Останува да те жалам и тебе, секој од вас нека жали за другиот. Не треба да зборуваме за другиот лошо.

Кога ќе ги видите моите грешки, кажете: време е да сочувствуваме и да покажеме сочувство, браќа, како што Павле покажал кон Евреите и рекол: „Оче, не помните им го овој грев“. Така велиш за мене, а јас за тебе. Можам во секое време да покажам дека сум вознемирен од тебе и да се расправам со тебе во секое време, повторно за твое добро.

Потоа, сепак, одам понатаму таму и Бог знае што велам. Невидливо, Господ го слуша она што го велам: „Прости ѝ, Боже мој, и таа е човечко суштество, направена од истото суштество од кое е создаден целиот свет, и таа е влечена од истите страсти и е тиранирана и измачувана. Прости и.

А вие, браќа и сестри, имајте симпатии еден кон друг. Не со омраза и непријателство, не со завист и злоба, не со злоба и суровост на душата и нечовечност. Со сочувство, со долготрпеливост, со решителност, сострадање и милосрдие еден за друг.

Денес си ти, утре јас, сега едниот греши, за малку другиот. Бог ни простува секој момент. И да си простиме, и да плачеме и да тагуваме и да тагуваме и да сочувствуваме и да го молиме Бога за грешката на нашиот брат.

Ова е најголемата доблест. Колку и да имаш добродетели, колку и да правиш добри дела и молитви и милосрдие, се ќе се надмине ако кажеш еден збор: Боже, опрости му на брат ми за тоа што ми го направи.

Свети Антимос Хиоски