Монаштвото, автентичното искуство на Евангелието...

 

Монаштвото, автентичното искуство на Евангелието

Евангелието е нашиот Господ Исус Христос. Евангелието е големата тајна на побожноста затоа што Бог се јавил во телото.

Во ова Евангелие, во настанот на Божественото Воплотување, Црквата е основана. Ова е нејзината содржина, ова е нејзиниот живот, ова е Црквата.

Во Црквата го доживуваме настанот на Божественото Воплотување, како услов на сопственото обожение. Бидејќи Бог стана човек, човекот може да се обожени. И оваа божественост, оваа единствена можност за надминување на смртта ја бараме во Црквата, затоа постои Црквата, тоа е она што Црквата го нуди.

Монаштвото, како оживувачка свест на Црквата, постојано нè потсетува на оваа вистина. Тоа ги повикува сите луѓе на Црквата да не ја заборави оваа цел, да не биде заробена во обликот на овој свет што се произведува. Монаштвото е трајно сведоштво за смислата на човечкиот живот, сведоштво за целта, но и за начинот на живеење.

Монаштвото кое лета под Божествената љубов е постојано сведоштво, но и протест, поради опасноста врската на човекот со Бога да стане договорна врска.

Монахот го напушта светот за да го доживее присуството на Бога, што е целта на Црквата Христова. Овој егзодус не значи отфрлање на општеството или општествениот живот, туку нивно вклучување во Божјото општество.

Егзодусот се одвива како марш кон слободата Божја и учество во неа и се остварува со држење на заповедите. Православното монаштво е тивко. Душевниот мир на Православниот монах се раѓа од покајанието и од потрагата по исполнување на Божјите заповеди.

Монахот е типот на вистинскиот христијанин, учено и постојано практикувано постоење, кое се практикува во одрекување од се што не е Бог или волја Божја и да се постигне целосно упатување и посветеност на Господа.

Монашките ветувања кои го обликуваат автентичниот живот на монасите се наоѓаат во Новиот завет и ги повторуваат Господовите одговори на искушенијата во пустината.

Со овие ветувања, осаменичката пракса го зачувува својот Евангелски карактер и ги победува демонските искушенија со кои се обидува да се расипе човечката природа и заробеноста на „животинската среќа“.

Монаштвото се доживува како тајна на покајанието, но и како тајна на љубовта. Монаштвото е човекољубиво и сè мери со мерката на љубовта, на сеопштото спасение на сите.

Мораме да го заштитиме монаштвото од опасноста од негово фалсификување и негово западонизирање. Главната грижа на вистинскиот Монах не е да прави нешто, туку да биде нешто. Делото на монахот е пројавување на Христовиот живот во неговото смртно тело.

Мисијата на монаштвото не е замена за парохиската работа и парохиската пастирска дејност.

Народот од монасите не го очекуваат она што им го нуди светот, туку она што тие навистина го бараат, светоста, вистината и љубовта, односно суштината на Монашката држава.

На прагот на новиот милениум, зборовите на отците, како констатација на вистината, но и како животна цел, „Светлина за монашките ангели, светлина за луѓето, единствена држава“ денес се поактуелни од кога било.